“Bir işe başladığımızda kesinlikle bu işi başarabileceğimize inanarak başlayalım. Aklımızdan bir anlığına dahi olsa başaramayacağımız fikri geçmemelidir ve tüm varlığımızla çalışmaya devam etmeliyiz. Böyle davrandığımız takdirde sahte yorgunluk hissine, ‘yenilgiye’ dayalı düşünce ve duygular bütününe yenik düşmeyiz.”

« Hayvan, ölüm ile ilgili gerçek bir bilgiye sahip olmaksızın yaşar ; bu nedenle de kendisinin sonsuz olduğu bilinci içerisinde türünün tüm ölümsüzlüğünü tadar. İnsanda ise akılla birlikte ölümün korkunç kesinliği zorunlu olarak ortaya çıktı. Ama nasıl ki doğada her zaman kötülüğün bir çaresi ya da en azından bir telafisi varsa, ölüm bilgisini ortaya çıkaran aynı düşünce, bizi teselli edecek metafizik görüşleri de beraberinde getirdi. »

« Diyalektiği en saf hâliyle anlamak için, objektif gerçeğe aldırmaksızın onu yalnızca haklı çıkma sanatı olarak görmek gerekir; meselenin kendisinde zaten haklıysak, haklı çıkmamız da elbette çok daha kolay olacaktır. Ama diyalektik yalnızca kişinin kendisini her türden saldırıya, özellikle de dürüst olmayan saldırılara karşı nasıl savunacağını, aynı zamanda da başkasının iddialarına kendisiyle çelişmeden ve ayrıca kendi iddialarını çürütmeden nasıl saldırabileceğini öğretmelidir. »

Twain, bu eserinde esasen mizahi anlatımlardan, daha doğrusu günümüzde kendisine sağlam bir yer edinmiş sahne sanatı olan stand up komedisinden bahsetmektedir. Kitabın konusu ilk bakışta sadece bu tür içinde görünse de içerisinde anlatıya dair herhangi bir şey olan bütün türlerle bağlantılı olarak kullanılabilecek bir eserdir. Hepsini kenara bırakalım, başlı başına stand up komedisi için yazılmış bir eser olarak hele ki Mark Twain gibi kendisine bu türün içinde yer edinmiş biri tarafından yazılmasıyla Türkç

Bazı şeyleri Tanrı bize hem bir mükâfat hem de ilahi aşkın bir imtihanı olarak veriyor. Efendisi, kölesini ödüllendirdiğinde karşılaşılan imtihan, onu yoksunlukla bıraktığındaki hâllerden daha tehlikelidir. Ama ona sıkı sıkıya yapışır ve sarılırsak sonsuz merhametiyle bizi korur ve kollar. Azar azar ama yavaş yavaş. Hemen, anında değil. İşte bu yüzden kolay olmayacak onu sevmek.

Michelstaedter bu eseriyle kitabın tüm bölümlerinde doğrudan veya dolaylı olarak Parmenides, Herakleitos, Empedokles, Aeschylus, Sopholes, Simonides, Sokrat, Ecclesiates’in Antik Yunanlı yazarı, İsa, Petrarch, Leopardi, İbsen ve Beethoven’ın reddedilen fakat günümüze kadar ulaşmış tefekkür ürünleri olan düşüncelerine defaatle atıflarda bulunuyor. Dahası, Michelstaedter yukarıda adı geçen filozoflar tarafından başarısız bir şekilde beyan edilen ve gerçeği örtbas eden felsefe, din ve tüm normları reddedec

Kulağa ne kadar bencilce gelse de inzivaya çekilmiş olmak beraberinde büyük avantajlar getiriyordu ve deniz meltemi küçük, yüksek pencerelerden ağır dış panjurları sağa sola sallayarak eserken ben orada pek rahatsız edilmeden günler geçirdim. Gün batımında, kendimi oldukça sistemli, elinden iş gelir bir insanmış gibi hissederek köye doğru geri döner ve tepenin yarısında genellikle bitki bahçesinin değil de Bayan Todd'ın sıcak akşam yemeğinin kokusuyla karşılaşırdım. Bayan Todd’ın da bulunması gereken akşam

“Popüler inanışın aksine geçmiş, şimdiki zamandan daha hareketli değildi. Öyle görünüyorsa, bunun nedeni, geriye dönüp baktığınızda, yıllar içinde olan şeylerin iç içe geçmesi ve anılarınızın çok azının size gerçekten bakir gelmesidir.” diyor George Orwell. Yazar; dünün, bugünün ve geleceğin hafızasında gezinirken kitaplardan dünyalar kurup sigaranın üzerinde ip cambazı gibi yürümenin planlarını yapıyor.

Hiç geçmeyen acılar vardır. Lalenin bağrındaki karalık gibi hep durur gönülde. Acıtır, burkar, hüzünlendirir. Ansızın hatırlatır kendini o acılar. Ansızın “Ben buradayım, sakın beni unutma.” der. Kimse unutmak da istemez zaten o acıları, o acılar ki süsüdür yüreğinin. Kiminin yüreği o kadim süslerle bir lale bahçesi… Bir ulağın atının toynağında, bir çırağın ustasının mezarına attığı toprakta, bir bakkalın tarttığı şekerde, bir annenin gözlerinde, bir babanın hayatındaki tüm deliklerde, bir dolmuşun camında

Olağanüstü bir şey ama doğru ; savaşlar sadece halihazırda başarılmış olanları duyurmanın bir yoludur. Çünkü bir değişim meydana gelmiştir artık. Bundan sonra insanlar eskiden düşündükleri gibi düşünmezler. Bu artık böyle olsa da, kimse fark etmez bunu. Herkes hayatın meşgaleleriyle daha çok uğraşır ve bundan dolayı olanları hissedemez. Tabii ki yaratıcılar dışında ! Yaratıcı olanlar, gerçekten yaratıcı olanlar, hiç bir şey yapmazlar ; var olma faaliyeti ile ilgilenmezler. İşte Picasso gibi sanatçıl

Gelenekselliğe olan inancı ve bu minvaldeki çalışmalarıyla bilinen Henry David Thoreau, yazılarının konularını, hep gerçek dünyadaki doğal gözlemlerinden ilhamla seçti. O, tüm insanların haklarına inanıyor ve dünyanın asli düzenine geri dönmesi için onların doğaya geri çekilmesi gerektiğini öne sürüyordu. Waldem Pond’dayken, hükümet hakkındaki görüşlerini derlediği Sivil İtaatsizlik kitabı, kararları ne kadar iyi niyetli olursa olsun, halkın hükümet kontrolüne karşı dikkatli olması gerektiği fikrinden harek

“Kendi yüzyılımızda, dış dünyayı fethetmek ve onu ele geçirmek için, tüm çabalarımızı ortaya koyduk, bunun sonucunda aç gözlülük duygumuzu ikiye katladık ve arzularımızı uyardık. Nihayetinde her zamankinden daha huzursuz, endişeli ve mutsuz insanlar olduk.” Tüm bu çürümenin sebebi neydi? İrade Terbiyesi tam da bu soruyu merkezine alarak, derin düşünmenin ve harekete geçmenin zorluklarını ve bunun sonuçlarını etraflıca irdeleyen bir başucu metni.

Simone Weil’in toplumsal ve siyasal eleştiriye ayırdğı çalışmalarını bir araya getiren bu derleme, iki esas sorunun peşine düşüyor: “Özgürlüğün ve baskının esas nedenleri nelerdir?” ve “Marx’tan bu yana siyasal ve toplumsal düşünce, Batı’da kayda değer bir şey üretebildi mi?” “Gençken ‘Kapital’i ilk kez okuduğumda, belirli boşluklar; birincil öneme sahip belirli çelişkiler hemen aklıma geldi. O anda çok açık olmaları, kendi yargıma güvenmemi engelledi. Kendi kendime, Marksizm’e bağlı ola pek çok büyük zihni

Her biri az veya çok, mükemmellik derecelerine göre insan kentleri, sakinlerinin yaşamlarını şiirler sarar. Onlar, bu dünya meskeninin görüntüleri ve yansımalarıdır. Üstelik millet biçimine sahip oldukça kendileri de vatanmış gibi görünürler; biçimsiz ve çirkin görünüşlere sahip olurlar. Ancak gerek maddi ve gerek ahlaki olarak kentleri yok etmek yahut insanları toplumsal zaiyatın arasına sürükleyerek kentlerden dışlamak, insani ruhlar ve evrenle şiir ve sevginin bağlarını koparmak anlamına gelir. Dahası on

Ey Atinalılar, beni ölüme mahkum ettiğiniz için adınız kötüye çıkacak ve bilge bir adam olan Sokrates’i sizin öldürdüğünüzü söyleyen kentin alaycıları tarafından suçlanacaksınız. Sizi kınamak istediklerinde, bilge olmasam dahi öyle olduğumu söyleyecekler. Biraz beklemiş olsaydınız, doğa bu arzunuzu yerine getirecekti zaten. Sizin de anlayabileceğiniz gibi, yaşım da çok ilerlemiş olduğu için, ölümden çok da uzak değilim. Şimdi bunu hepinize değil, sadece beni ölüme mahkum edenlere söylüyorum. Ve onlara söyle

İnsanlar mutluluğun iki düşmanı olduğunu bilirler. Bunlar acı ve can sıkıntısıdır. Birinden uzaklaştığımız takdirde diğerine yaklaşırız. Hayatı bu ikisi arasında yaşayıp dururuz. Bu ikisi arasında zayıf veya güçlü bir salınım oluşur. Bu iki kavram arasında dışarıdan veya içeriden kaynaklı etkenler vardır; ve bu da çifte bir karşıtlık yaratır. Dışsal olarak yoksul olmak acı verir; buna karşın güvende olmak ve bolluğa sahip olmak da can sıkıntısına sebep olur. Peki bu iki düşman arasında salınıp dururken insa

Kafası sürekli meşgul olan insanın durumu en acınası olandır, ama en sefil olanı, kendilerinin bile olmayan meşguliyetleriyle çalışanlar, başkalarının uykusuna göre uyuyanlar, yürüyüşlerini başkasının hızıyla düzenleyenler, dünyadaki en özgür şeyler olmasına rağmen sevmeleri ve nefret etmeleri buyurulan kişilerdir. Bu insanlar hayatlarının ne kadar kısa olduğunu bilmek istiyorlarsa, yaşamlarının ne kadar küçük bir parçasının kendilerine ait olduğunu düşünmelerine izin verin.

Hayvan Çiftliği’nde, hayvanların eşit ve özgür olabileceği bir toplum yaratmak isteyen çiftlik hayvanlarının, Çiftlik Sahibi’ne karşı isyan etmesinin hikayesi anlatılıyor. Manor Çiftliği’nin ezilmiş hayvanları, devamlı zil zurna sarhoş gezen efendilerini devirip, yönetimi devralırlar. Yeni yönetimin başına Napoleon adında bir domuz gelir. Fakat olaylar hiçte sanıldığı gibi gelişmez!

Her yerde ve her an gözetim ve kamu manipülasyonuyla halkın zihnini uyuşturan İç Parti hükümetinin Okyanusya’da yarattığı dünyada, ‘‘Ingsos’’ adlı bir siyasi sistem tarafından dikte edilen insanların hayatı, bireyciliğe ve bağımsız düşünceye ‘‘düşünce suçu’’ olarak zulmetmektedir. Her şey ‘‘İç Parti’’nin ayrıcalıklı elitinin kontrolü altındayken, Hakikat Bakanlığı’nın Arşiv Bölümü’nde, yıllarca Parti’nin gerekliklerine göre geçmişi yeniden yazan Winston Smith bir şeylerin ters gittiğini farkeder. Böylelikle

‘‘Beni ilgilendirmiyorsunuz.’’ Bu söz, bir insanın gaddarlık etmeden ve adaleti yaralamadan başka bir insana yöneltebileceği bir söz değildir. ‘‘Kişiliğiniz beni ilgilendirmiyor.’’ Bu söz, yakın arkadaşlar arasındaki müşfik bir sohbette, o dostluktaki en ince, hassas noktayı incitmeden yer alabilir. Bu doğrultuda, bir kişi kendini küçük düşürmeden ‘’Benim kişiliğim önemli değil.’’ diyebilir; ancak ‘‘Ben önemli değilim.’’ diyebilir mi?