Nereden başlayacağımı çok düşündüm. Bulamadım. Bulsaydım şiir yazmazdım sanırım. Şiir birazda aramak değil midir zaten? Sevgimi hasretimi davamı kardeşlerimi kahrımı ve birbirinden değerli birçok duyguyu satırların arasında serpiştirdiğim şiirlerimi birkaç satırda nasıl özetleyebilirdim ki? Hakkınızı da teslim etmek isterim. Size çok şey borçluyum. Çünkü şiirlerimin satır aralarında siz varsınız. Sevginiz hasretiniz ihanetiniz davamız ve ruhumu inşa eden yaşattıklarınız var. Teşekkür ederim. Yazmak lazım az

Necipcik, Necipcik, dem çekiyor kuş; Yokuşlar iniştir, inişler yokuş; Bir yokluk, bi varlık; ne değiş-tokuş! Bir şu yan, bir bu yan, gidip gelmeler... Kuş, dem çekiyor, cik cik ötüyor da Necip Fazıl dedemizin adını söylüyormuş: "Necipcik, Necipcik..." Varlıkla yokluğu sanki kulağına fısıldıyormuş. Kuş kardeş, Necip Fazıl üstadımızı çocukluğuna götürmüş de ona ne güzel isim bulmuş: Necipcik... Haydi canlar Necipcik'i gülücükle karşılayalım.

O kadar çok birbirine geçmiş ses ve gürültü var ki; biliyorum beni duyamazsın. Ama yine de ansımı denemekten, iç sesimi dinleyip, durup durup seslenmekten alıkoyamıyorum kendimi.

Birçok kimse tarafından çeşitli tarifleri yapılan şiirin, herkes tarafından kabul edilen bir tanımı bulunmamaktadır. Bu nedenle şiir, tarifini yapan kimselere göre farklı bir yönüyle karşımıza çıkmaktadır. Bu durumu da doğal karşılamamız gerekir. Çünkü herkesin üzerinde mutabık kalacağı bir tarif, şiirin kendi özünü, anlamını ya da varoluş nedenini ortadan kaldırmak olacaktır. Şiir dört duvarla sınırlanacak bir obje veya nesne değildir. Şiir hayaller dünyasına olduğu kadar hayal ötesine uzanan, akıl ve mant

"Dostum sorma sakın nasıllığımı Haritası kirli barış yurdunun Ufkum can veriyor iyi değilim Hilal halesini çekti çekeli Asya'da cehennem Afrika yasta Evrenin kalbinde şeytanın eli Yusuf ülkesinde bülbül kafeste Güllerim soluyor iyi değilim"

Haksızlık, baskı, zulüm, tecrit, şiddet... Nerdeyse insanlık tarihi boyunca eş değer, toplumu kamplara bölen kavramlar... Bir toplum bu kavramları sürekli yaşıyorsa, o toplumun ruh sağlından bahsedilmesi mümkün değildir... Yukarıdaki kavramların en çok yaşandığı yıllar, darbeli yıllardır. Ve aynı zamanlarda her türlü insan hakları ihlalleri, yine darbeli yıllarda yoğunlaşır. Ülkemiz tarihi nerdeyse bir darbeler ve darbeye karşı direnenler tarihidir. Tanzimat'tan günümüze pek çok darbeyle karşılaşan bu toplu

Çağdaş edebiyatımızın usta yazarlarından Eyyüp Akyüz, Uyandıran Masallar‛la dünya masal edebiyatının büyüklerinden Küçük Prens, Martı ve Küçük Kara Balık gibi kitaplarla boy ölçüşebilecek bir eser kaleme aldı. Enfes Masallar‛da da sürükleyici bir anlatımla her yaştan okurun okuyabileceği nitelikte masallar yazan Akyüz; okuru, insana ve hayata dair gözden kaçırdığımız pek çok değeri görmeye davet ediyor.

Dünyanın en güzel ülkesi Doğu Türkistan'mış. Dağlarıyla, nehirleriyle, yemyeşil ovalarıyla. Hele ki orada yaşayanlar başka bir mutluymuş. Yüzlerinden gülücükler, dillerinde dua, kalplerinden sevgi hiç eksik olmazmış. Büyükler gözleri gibi korurmuş küçüklerini... Küçüklerse hürmette kusur etmez, canları gibi severlermiş büyüklerini. Allah'ta bu güzel insanlara fazlından kereminden hesapsızca verirmiş. Rüyalar ülkesi Doğu Türkistan'da kim yaşamak isterse Rabbim dileklerini kabul edermiş ...

Mehmet Akif Ersoy; Büyük İstiklâl kahramanı, İyilik, güzellik ülkesinin unutulmaz nadide çiçeği, Büyük Düşünce ve eylem insanı, Şiirin ve sözün vicdan sesi, Al sancağımızın ses rengi, İstiklâl Marşı'nın şairidir. Bu kitap, Akif'imizi yediden yetmiş yediye herkes okuyup öğrensin diye kaleme alınmıştır.

Soğuk bir Mart günü, Haydarpaşa Limanı'ndan zamansız bir gemi kalkıyor. Bir devr-i âlem üzerine çekilmiş perde, onun varlığı ile yırtılıyor. İpekten bir sicim, incecik; uçsuz bucaksız deryada bir seyyah; ismi, Cordoba... O, derin ufkunu, bin yıldan eski bir harita ile belirliyor; engin denizler, uzak iklimler, keşfedilmemiş topraklar, uzun yollar ve yıllar. Nice karanlık gecenin üzerini bir yorgan gibi örttüğü kadim sırlar. Sonra bir şark gecesi, bir garb ateşi ve bir Mağrib Güneşi... Cordoba, ufkunu ‘El-Ka

Kişi kaybettiğini kaybettiği yerde aramalı, aksi hiçbir olumlu sonuç vermeyeceği gibi kaybedilenden uzaklaşmaya ve zamanla unutmaya sebep olur!.. Müslümanlar özellikle son bir asırdır birçok değerlerini kaybetti... Bunların en başında da şüphesiz ki Kudüs ve Mescid-i Aksa geliyor... Halbuki Kudüs ve Mescid- i Aksa Müslümanlar için imani bir duruş, siyasi bir simge, içtimai bir kıyam noktasıdır... Okuyacağınız bu kitapla Kudüs'ü İsrailiyattan uzak ve tamamen İslami referanslarla tanımaya, anlamaya çal

Rüzgârın saklandığı yerden kurtulması gibi, acıma yenik düştüğüm zamanlar, "Elimde ağlamakların erittiği bir mendil..." oluyordu. Karanlıkta attığım o eğreti adımlar, yanmaya hazır bir orman oluşum... Bağırır ancak duyuramazdım çünkü seslenişim içime doğruydu. Kalbim gözyaşlarımla doluyken duygularımı sözcüklere çevirme çabamdan da vazgeçiyordum. Güneşin battığı denizler uzaktı, sen de uzaktın. Annemin ve senin sesindeki merhameti özlüyordum. Berrak ve saf, kızgın bir ateşe benzeyen ancak su gibi doyurucu

Bu çalışma, daha önceki yıllarda Türkmenistan'da derlenmiş Dede Korkut Destanı'nın 14 boyunu içermektedir. Bunlardan 7 tanesi Dresden nüshasında yer alan boyların Türkmenistan'da anlatılan varyantıdır. Diğer 7 boy ise tamamen yeni boylardır. Dolayısıyla bahsedilen 7 boy daha önce Türk dünyasında bilinmediğine göre, bu yayın, Dede Korkut Destanı konusuna çok önemli bir katkı olacaktır. Prof. Dr. Necati Demir, Dede Korkut Destanı'nın Türkmen Türkçesi ile kaleme alınmış metinlerini çeşitli kaynaklardan derley

Çocuk kalbi, bütün dünyanın tanıdığı, çocuklar için yazılan duygusal bir öyküdür. Kitap bir taraftan çocuklara iyiyi, doğruyu ve güzeli sevdirmeyi, olumlu değer yargılarıyla donatmayı, diğer taraftan, toplumla barışık yararlı bir insan olması için yapıcı ve uyumlu bir kişilik geliştirmeyi amaçlıyor. Aynı zamanda çocuklarla ilgili anne-babalara eğitim alanında önemli ipuçları veriyor. Çocuk Kalbi, eğitimciler tarafından "Dünyanın en yararlı çocuk kitabı" olarak gösterilmektedir.

Türk Milleti, Osmanlıdan Cumhuriyete darbeden başını bir türlü kurtaramamıştır. Darbe Türkün adeta kaderi olmuştur. Elan olmaya da devam etmektedir. Hiç şüphesiz darbenin sebepleri vardır. Darbenin sebepleri en kısa ifadesi ile toplumsal çelişkilerdir. Sivil idareler yaman toplumsal çelişkilere, zıtlaşmalara, kutuplaşmışlara mâni olamadıklarında darbe soğuk yüzünü göstermiştir. Ekonomik dengesizlik, geçim darlığı, yaygın asayiş bozuklukluları ve dış politikadaki onur kırıcı gelişmeler, darbenin somut nedenl

'Deli saçması' dedik geçtik çoğumuz söylediklerine. Oysa bilirdi eskiler, dünyada saçma diye bir şey yoktu, her şeyin anlamlı bir gerçeği ve yerini dolduracağı bir gereği vardı. Eskiler hem şunu da bilirlerdi; delilik dediğimiz şey aklın zembereğinden boşalması ve tedbiri elden bırakmasıydı. Fikir biz akıllıların zihnine nereden geliyorsa; delilerinkine de oradan geliyordu ama hesapsız olarak, şarttan ve kayıttan azade olarak... Taşmış aklın tezahürlerini taşımak zaten sermest yaşayanlar için hayatın tabii

"İstediğin her şey ol. İstediğin her şeyi yap. Bütün sınavları geç, önemli mevkilere gel. Binlerce insan sana hizmet etmek için el pençe divan dursun. İsterse parmağının tek bir hareketi şehirleri varlıktan yokluğa taşısın, yine de sen ne görüyorsan osun. Bir çiçeğe bakarken, bir çocuğa bakarken, bir kadına bakarken ne görüyorsan o. Geri kalan her şey bir yanılsamadır."

"Bir gece vakti, yatağımda, sırtını seyrettiğim karım uykusunda iken, ben sadece düşündüm. Bu hayatın içinde kime verilecek ne sözüm kalmıştı ki? Babamın hatırı da kendi gibi toprağa gömülmüştü nihayetinde. Özgürdüm. Evet evet özgürdüm... O gün, daha doğrusu o gece, hayatım değişmişti. Babam gittiyse benim ne işim vardı bu şehirde? Müjgân, kahrımı çeken karım, daha mutlu olacaktı bensiz... Onu terk ettim."

Adige Batur eskinin dehlizlerine daldırıyor elini. Bin yıllardan bugüne. Bugünden başka bin yıla. Anlatıya, geleneğe ve sözlü kültüre sırtını dayayıp bugünün dilinde can buluyor tüm hikâyeler. Kutsal metinlerin, destanların ve masalların içinden sıyrılıp zamanı deliyor. Yeri geliyor bin katlı rüyaların içine çağırıyor, yeri geliyor hakikatin en sert duvarının dibine bırakıyor. Her şekilde bizi insan yapanın, hikâyelerimiz olduğunu hatırlatıyor. Yaşadıklarımız, hikâyemize dönüşüyor. Hikâyemiz bize. Başka tür

Sana o kadar ürkeğim ki geçtiğin yollardan geçerken başımı öne eğiyorum. Aşk hep uzaktan ve hep gülümseyerek baktığı için, gözümün değdiği her tebessümü -tebessümünü- aşk zannetmenin tesellisiyle yaşıyorum. Melami dervişin, ‘‘Beni bulmuş olmasaydın, aramazdın!'' dediği gibi arıyorum seni. Yolculuklara çıkıyor, gecenin içinde kayboluyor ve yine dönüp sana Geliyorum; altından fay geçen hayatıma, sana, aşkıma...