1915... Avustralya/Broken Hıll Savaşı... Ve yeminli, yürekli iki Osmanlı... Şahadete koşan Molla Abdullah ile Kul Mehmet... Çoğu tarihçilerin bile bilmediği müthiş harp... 13-15 yaşlarındaki çocukların bile Çanakkale Savaşlarına götürüldüğünü duyan inanmış iki Osmanlı'nın, destansı mücadelesi... "Biz Çanakkale'ye gidemiyorsak, Çanakkale'yi Avustralya'ya getirmeliyiz" diyen Molla Abdullah ile Kul Mehmet'in, tek başlarına koskoca Avustralya ordusunu durdurma azmi... Tarihin akışını değiştiren, isimlerini

Kadınlar... Kadınlarımız... Analarımız, hanımlarımız, bacılarımız, kızlarımız... Kadınlarımız... Destanlara sığmayanlarımız... Evladını, doğum sancısıyla başlayıp, çilelerle büyüten, civanmert birer delikanlı yapıp Allah aşkı için ötelere uğurlayan analarımız... Izdırabın saçlarını apak ettiği eli nasırlı, cennet kokulu, muhabbet bakışlı, yavrusuna bakarken nazar etmekten çekinen analarımız... Son Karakol'un her tarafını kara bulutlar kaplayıp, vatan toprağının al kanlara boyandığı demlerde siperlere su, M

Necip Fazıl Kısakürek için ne yazılsa ne söylense azdır... Edebiyatın ve düşüncenin hemen her alanında eser verdiği için Üstad derlerdi ona, biliyorsunuz. Edebiyatın her alanında sadece eser vermekle kalmamış, inandığı ilkeleri hayatına geçirmiş ve bu manada da çok sevilmiş biriydi Necip Fazıl. Azmi, kararlılığı, aksiyonerliği, hazır cevaplığı ve nüktedanlığı ile de meşhurdu. Halk tarafından çok sevilirdi. Bu manada Üstad'ı bilmeyen, tanımayan yoktur. Biz yetişkinler tanır, bilir ve severiz Üstad'ı da,

Bunu sana birinin söylemesi lazım Doğduğun bu yer benzemiyor hayalindeki dünyaya

Hiç mutlu oldukları görülmemiştir. Baca gibi dar, karanlık yerlerde çalışırlar. Ama gelin görün ki yürek genişliğinin ne olduğunu çoktan unutmuşlardır. Yüreklerini dayanıklı ya da aydınlık tutmak zorunlulukları yoktur. Buna yükümlü saymazlar kendilerini. Başkalarını sevdikleri meçhul, başkaları tarafından pek sevilmedikleri aşikardır. Bir de soyadlarını mutlaka büyük harfle yazarlar.

Yazarlar: Sıddık Yurtsever, Veysel Altuntaş, Selim Baki, Merve Parlak, Muhammed Fatih Keleş, Soner Uğur, Kürşat Neslihan benden böyle bir şey beklemiyordu; melül, mahzun bakışlarımla karşılaşmamak ve gözlerinde biriken yaşları göstermemek için uzaklara bakmış, zor duyduğum ve titreyen bir ses tonuyla teşekkür etmişti. Kır çiçekleri Melek abla içinde sürpriz olmuş, bana elini öptürmüş ve tutup alnımdan öpmüştü. Aylar sonra bir mektup almıştım Neslihan ve Melek abladan. Ayrı ayrı yazmış tek zarf ile yollam

Neden bildiğimiz şeyleri yapmıyoruz, neden iltifat ettiğimiz şeylere itibar etmiyoruz, neden başkasında gördüğümüzde tespit edebildiğimiz hataları tekrar ediyoruz?.. Neden konuşurken senin, benim ve konuşacağımız şeyin geleceğini hiç ilgilendirmeyen meseleleri dikkate alıyoruz?.. Neden söylemek yerine ima ettiğimizi... mutlu olmayı elbette istemekle beraber, neden mutlu olmak zorunda olduğumuzu bir türlü anlamıyordum. Hala anlamıyorum. Bunların hepsinin cevabı genellikle söylendiği gibi psikolojikse eğer,

Neslihan benden böyle bir şey beklemiyordu; melül, mahzun bakışlarımla karşılaşmamak ve gözlerinde biriken yaşları göstermemek için uzaklara bakmış, zor duyduğum ve titreyen bir ses tonuyla teşekkür etmişti. Kır çiçekleri Melek abla içinde sürpriz olmuş, bana elini öptürmüş ve tutup alnımdan öpmüştü. Aylar sonra bir mektup almıştım Neslihan ve Melek abladan. Ayrı ayrı yazmış tek zarf ile yollamışlardı. Ve bu yaşıma kadar daha güzelini duymadığım bir lakapla seslenmişlerdi bana: Kâğıttan geminin kaptanı!

"Gidecek yerim kalmadığında değil, ilk fırsatta kapını çalacağımı bilmeli ve beni beklemelisin. Aksi de olabilirdi, bir gün yenilmiş, yıkılmış ve tükenmiş olabilirim. Bilmelisin ki ben başka bir yere gitmem, ben sana gelirim. Ben dönmeyebilirim, ölürüm, sen çiçek açmaya devam et! Hüzünlü gönlümüzün huzur bulması ve kavuşmalar için son adresimiz hakikat yurdudur. Bu dünyayı çok da kafana takma!"

Sabah ezanları okunuyordu evinizin karşısındaki parka vardığımda. Şiir bitmiş, ben yorulmamıştım. Mutlu ve mahcuptum. Gençtim ve yürekliydim. Sokaklar ve şehir karanlıkken, gönlümün bütün ışıkları yanıyordu. Tıpkı bir ateşi sönmesin diye bekler gibi seni bekliyor, sana doğru yürüyor, sana kokulardan, nergis kokusunu seçiyordum. Hatırlamıştım, bugün ilk cemre düşecekti. Senin bir adında cemre olmuştu. Adın çoktu, adını kendime saklıyor, adını duama koyuyordum.