Michelstaedter bu eseriyle kitabın tüm bölümlerinde doğrudan veya dolaylı olarak Parmenides, Herakleitos, Empedokles, Aeschylus, Sopholes, Simonides, Sokrat, Ecclesiates’in Antik Yunanlı yazarı, İsa, Petrarch, Leopardi, İbsen ve Beethoven’ın reddedilen fakat günümüze kadar ulaşmış tefekkür ürünleri olan düşüncelerine defaatle atıflarda bulunuyor. Dahası, Michelstaedter yukarıda adı geçen filozoflar tarafından başarısız bir şekilde beyan edilen ve gerçeği örtbas eden felsefe, din ve tüm normları reddedec

Kulağa ne kadar bencilce gelse de inzivaya çekilmiş olmak beraberinde büyük avantajlar getiriyordu ve deniz meltemi küçük, yüksek pencerelerden ağır dış panjurları sağa sola sallayarak eserken ben orada pek rahatsız edilmeden günler geçirdim. Gün batımında, kendimi oldukça sistemli, elinden iş gelir bir insanmış gibi hissederek köye doğru geri döner ve tepenin yarısında genellikle bitki bahçesinin değil de Bayan Todd'ın sıcak akşam yemeğinin kokusuyla karşılaşırdım. Bayan Todd’ın da bulunması gereken akşam

“Popüler inanışın aksine geçmiş, şimdiki zamandan daha hareketli değildi. Öyle görünüyorsa, bunun nedeni, geriye dönüp baktığınızda, yıllar içinde olan şeylerin iç içe geçmesi ve anılarınızın çok azının size gerçekten bakir gelmesidir.” diyor George Orwell. Yazar; dünün, bugünün ve geleceğin hafızasında gezinirken kitaplardan dünyalar kurup sigaranın üzerinde ip cambazı gibi yürümenin planlarını yapıyor.

Hiç geçmeyen acılar vardır. Lalenin bağrındaki karalık gibi hep durur gönülde. Acıtır, burkar, hüzünlendirir. Ansızın hatırlatır kendini o acılar. Ansızın “Ben buradayım, sakın beni unutma.” der. Kimse unutmak da istemez zaten o acıları, o acılar ki süsüdür yüreğinin. Kiminin yüreği o kadim süslerle bir lale bahçesi… Bir ulağın atının toynağında, bir çırağın ustasının mezarına attığı toprakta, bir bakkalın tarttığı şekerde, bir annenin gözlerinde, bir babanın hayatındaki tüm deliklerde, bir dolmuşun camında

Olağanüstü bir şey ama doğru ; savaşlar sadece halihazırda başarılmış olanları duyurmanın bir yoludur. Çünkü bir değişim meydana gelmiştir artık. Bundan sonra insanlar eskiden düşündükleri gibi düşünmezler. Bu artık böyle olsa da, kimse fark etmez bunu. Herkes hayatın meşgaleleriyle daha çok uğraşır ve bundan dolayı olanları hissedemez. Tabii ki yaratıcılar dışında ! Yaratıcı olanlar, gerçekten yaratıcı olanlar, hiç bir şey yapmazlar ; var olma faaliyeti ile ilgilenmezler. İşte Picasso gibi sanatçıl

Gelenekselliğe olan inancı ve bu minvaldeki çalışmalarıyla bilinen Henry David Thoreau, yazılarının konularını, hep gerçek dünyadaki doğal gözlemlerinden ilhamla seçti. O, tüm insanların haklarına inanıyor ve dünyanın asli düzenine geri dönmesi için onların doğaya geri çekilmesi gerektiğini öne sürüyordu. Waldem Pond’dayken, hükümet hakkındaki görüşlerini derlediği Sivil İtaatsizlik kitabı, kararları ne kadar iyi niyetli olursa olsun, halkın hükümet kontrolüne karşı dikkatli olması gerektiği fikrinden harek

“Kendi yüzyılımızda, dış dünyayı fethetmek ve onu ele geçirmek için, tüm çabalarımızı ortaya koyduk, bunun sonucunda aç gözlülük duygumuzu ikiye katladık ve arzularımızı uyardık. Nihayetinde her zamankinden daha huzursuz, endişeli ve mutsuz insanlar olduk.” Tüm bu çürümenin sebebi neydi? İrade Terbiyesi tam da bu soruyu merkezine alarak, derin düşünmenin ve harekete geçmenin zorluklarını ve bunun sonuçlarını etraflıca irdeleyen bir başucu metni.

Simone Weil’in toplumsal ve siyasal eleştiriye ayırdğı çalışmalarını bir araya getiren bu derleme, iki esas sorunun peşine düşüyor: “Özgürlüğün ve baskının esas nedenleri nelerdir?” ve “Marx’tan bu yana siyasal ve toplumsal düşünce, Batı’da kayda değer bir şey üretebildi mi?” “Gençken ‘Kapital’i ilk kez okuduğumda, belirli boşluklar; birincil öneme sahip belirli çelişkiler hemen aklıma geldi. O anda çok açık olmaları, kendi yargıma güvenmemi engelledi. Kendi kendime, Marksizm’e bağlı ola pek çok büyük zihni

Her biri az veya çok, mükemmellik derecelerine göre insan kentleri, sakinlerinin yaşamlarını şiirler sarar. Onlar, bu dünya meskeninin görüntüleri ve yansımalarıdır. Üstelik millet biçimine sahip oldukça kendileri de vatanmış gibi görünürler; biçimsiz ve çirkin görünüşlere sahip olurlar. Ancak gerek maddi ve gerek ahlaki olarak kentleri yok etmek yahut insanları toplumsal zaiyatın arasına sürükleyerek kentlerden dışlamak, insani ruhlar ve evrenle şiir ve sevginin bağlarını koparmak anlamına gelir. Dahası on

Ey Atinalılar, beni ölüme mahkum ettiğiniz için adınız kötüye çıkacak ve bilge bir adam olan Sokrates’i sizin öldürdüğünüzü söyleyen kentin alaycıları tarafından suçlanacaksınız. Sizi kınamak istediklerinde, bilge olmasam dahi öyle olduğumu söyleyecekler. Biraz beklemiş olsaydınız, doğa bu arzunuzu yerine getirecekti zaten. Sizin de anlayabileceğiniz gibi, yaşım da çok ilerlemiş olduğu için, ölümden çok da uzak değilim. Şimdi bunu hepinize değil, sadece beni ölüme mahkum edenlere söylüyorum. Ve onlara söyle

İnsanlar mutluluğun iki düşmanı olduğunu bilirler. Bunlar acı ve can sıkıntısıdır. Birinden uzaklaştığımız takdirde diğerine yaklaşırız. Hayatı bu ikisi arasında yaşayıp dururuz. Bu ikisi arasında zayıf veya güçlü bir salınım oluşur. Bu iki kavram arasında dışarıdan veya içeriden kaynaklı etkenler vardır; ve bu da çifte bir karşıtlık yaratır. Dışsal olarak yoksul olmak acı verir; buna karşın güvende olmak ve bolluğa sahip olmak da can sıkıntısına sebep olur. Peki bu iki düşman arasında salınıp dururken insa

Kafası sürekli meşgul olan insanın durumu en acınası olandır, ama en sefil olanı, kendilerinin bile olmayan meşguliyetleriyle çalışanlar, başkalarının uykusuna göre uyuyanlar, yürüyüşlerini başkasının hızıyla düzenleyenler, dünyadaki en özgür şeyler olmasına rağmen sevmeleri ve nefret etmeleri buyurulan kişilerdir. Bu insanlar hayatlarının ne kadar kısa olduğunu bilmek istiyorlarsa, yaşamlarının ne kadar küçük bir parçasının kendilerine ait olduğunu düşünmelerine izin verin.

Hayvan Çiftliği’nde, hayvanların eşit ve özgür olabileceği bir toplum yaratmak isteyen çiftlik hayvanlarının, Çiftlik Sahibi’ne karşı isyan etmesinin hikayesi anlatılıyor. Manor Çiftliği’nin ezilmiş hayvanları, devamlı zil zurna sarhoş gezen efendilerini devirip, yönetimi devralırlar. Yeni yönetimin başına Napoleon adında bir domuz gelir. Fakat olaylar hiçte sanıldığı gibi gelişmez!

Her yerde ve her an gözetim ve kamu manipülasyonuyla halkın zihnini uyuşturan İç Parti hükümetinin Okyanusya’da yarattığı dünyada, ‘‘Ingsos’’ adlı bir siyasi sistem tarafından dikte edilen insanların hayatı, bireyciliğe ve bağımsız düşünceye ‘‘düşünce suçu’’ olarak zulmetmektedir. Her şey ‘‘İç Parti’’nin ayrıcalıklı elitinin kontrolü altındayken, Hakikat Bakanlığı’nın Arşiv Bölümü’nde, yıllarca Parti’nin gerekliklerine göre geçmişi yeniden yazan Winston Smith bir şeylerin ters gittiğini farkeder. Böylelikle

‘‘Beni ilgilendirmiyorsunuz.’’ Bu söz, bir insanın gaddarlık etmeden ve adaleti yaralamadan başka bir insana yöneltebileceği bir söz değildir. ‘‘Kişiliğiniz beni ilgilendirmiyor.’’ Bu söz, yakın arkadaşlar arasındaki müşfik bir sohbette, o dostluktaki en ince, hassas noktayı incitmeden yer alabilir. Bu doğrultuda, bir kişi kendini küçük düşürmeden ‘’Benim kişiliğim önemli değil.’’ diyebilir; ancak ‘‘Ben önemli değilim.’’ diyebilir mi?

Necipcik, Necipcik, dem çekiyor kuş; Yokuşlar iniştir, inişler yokuş; Bir yokluk, bi varlık; ne değiş-tokuş! Bir şu yan, bir bu yan, gidip gelmeler... Kuş, dem çekiyor, cik cik ötüyor da Necip Fazıl dedemizin adını söylüyormuş: "Necipcik, Necipcik..." Varlıkla yokluğu sanki kulağına fısıldıyormuş. Kuş kardeş, Necip Fazıl üstadımızı çocukluğuna götürmüş de ona ne güzel isim bulmuş: Necipcik... Haydi canlar Necipcik'i gülücükle karşılayalım.

O kadar çok birbirine geçmiş ses ve gürültü var ki; biliyorum beni duyamazsın. Ama yine de ansımı denemekten, iç sesimi dinleyip, durup durup seslenmekten alıkoyamıyorum kendimi.

Birçok kimse tarafından çeşitli tarifleri yapılan şiirin, herkes tarafından kabul edilen bir tanımı bulunmamaktadır. Bu nedenle şiir, tarifini yapan kimselere göre farklı bir yönüyle karşımıza çıkmaktadır. Bu durumu da doğal karşılamamız gerekir. Çünkü herkesin üzerinde mutabık kalacağı bir tarif, şiirin kendi özünü, anlamını ya da varoluş nedenini ortadan kaldırmak olacaktır. Şiir dört duvarla sınırlanacak bir obje veya nesne değildir. Şiir hayaller dünyasına olduğu kadar hayal ötesine uzanan, akıl ve mant

"Dostum sorma sakın nasıllığımı Haritası kirli barış yurdunun Ufkum can veriyor iyi değilim Hilal halesini çekti çekeli Asya'da cehennem Afrika yasta Evrenin kalbinde şeytanın eli Yusuf ülkesinde bülbül kafeste Güllerim soluyor iyi değilim"

Haksızlık, baskı, zulüm, tecrit, şiddet... Nerdeyse insanlık tarihi boyunca eş değer, toplumu kamplara bölen kavramlar... Bir toplum bu kavramları sürekli yaşıyorsa, o toplumun ruh sağlından bahsedilmesi mümkün değildir... Yukarıdaki kavramların en çok yaşandığı yıllar, darbeli yıllardır. Ve aynı zamanlarda her türlü insan hakları ihlalleri, yine darbeli yıllarda yoğunlaşır. Ülkemiz tarihi nerdeyse bir darbeler ve darbeye karşı direnenler tarihidir. Tanzimat'tan günümüze pek çok darbeyle karşılaşan bu toplu