Dünyanın en güzel ülkesi Doğu Türkistan'mış. Dağlarıyla, nehirleriyle, yemyeşil ovalarıyla. Hele ki orada yaşayanlar başka bir mutluymuş. Yüzlerinden gülücükler, dillerinde dua, kalplerinden sevgi hiç eksik olmazmış. Büyükler gözleri gibi korurmuş küçüklerini... Küçüklerse hürmette kusur etmez, canları gibi severlermiş büyüklerini. Allah'ta bu güzel insanlara fazlından kereminden hesapsızca verirmiş. Rüyalar ülkesi Doğu Türkistan'da kim yaşamak isterse Rabbim dileklerini kabul edermiş ...

Çağdaş edebiyatımızın usta yazarlarından Eyyüp Akyüz, Uyandıran Masallar‛la dünya masal edebiyatının büyüklerinden Küçük Prens, Martı ve Küçük Kara Balık gibi kitaplarla boy ölçüşebilecek bir eser kaleme aldı. Enfes Masallar‛da da sürükleyici bir anlatımla her yaştan okurun okuyabileceği nitelikte masallar yazan Akyüz; okuru, insana ve hayata dair gözden kaçırdığımız pek çok değeri görmeye davet ediyor.

Mehmet Akif Ersoy; Büyük İstiklâl kahramanı, İyilik, güzellik ülkesinin unutulmaz nadide çiçeği, Büyük Düşünce ve eylem insanı, Şiirin ve sözün vicdan sesi, Al sancağımızın ses rengi, İstiklâl Marşı'nın şairidir. Bu kitap, Akif'imizi yediden yetmiş yediye herkes okuyup öğrensin diye kaleme alınmıştır.

Soğuk bir Mart günü, Haydarpaşa Limanı'ndan zamansız bir gemi kalkıyor. Bir devr-i âlem üzerine çekilmiş perde, onun varlığı ile yırtılıyor. İpekten bir sicim, incecik; uçsuz bucaksız deryada bir seyyah; ismi, Cordoba... O, derin ufkunu, bin yıldan eski bir harita ile belirliyor; engin denizler, uzak iklimler, keşfedilmemiş topraklar, uzun yollar ve yıllar. Nice karanlık gecenin üzerini bir yorgan gibi örttüğü kadim sırlar. Sonra bir şark gecesi, bir garb ateşi ve bir Mağrib Güneşi... Cordoba, ufkunu ‘El-Ka

Rüzgârın saklandığı yerden kurtulması gibi, acıma yenik düştüğüm zamanlar, "Elimde ağlamakların erittiği bir mendil..." oluyordu. Karanlıkta attığım o eğreti adımlar, yanmaya hazır bir orman oluşum... Bağırır ancak duyuramazdım çünkü seslenişim içime doğruydu. Kalbim gözyaşlarımla doluyken duygularımı sözcüklere çevirme çabamdan da vazgeçiyordum. Güneşin battığı denizler uzaktı, sen de uzaktın. Annemin ve senin sesindeki merhameti özlüyordum. Berrak ve saf, kızgın bir ateşe benzeyen ancak su gibi doyurucu

Çocuk kalbi, bütün dünyanın tanıdığı, çocuklar için yazılan duygusal bir öyküdür. Kitap bir taraftan çocuklara iyiyi, doğruyu ve güzeli sevdirmeyi, olumlu değer yargılarıyla donatmayı, diğer taraftan, toplumla barışık yararlı bir insan olması için yapıcı ve uyumlu bir kişilik geliştirmeyi amaçlıyor. Aynı zamanda çocuklarla ilgili anne-babalara eğitim alanında önemli ipuçları veriyor. Çocuk Kalbi, eğitimciler tarafından "Dünyanın en yararlı çocuk kitabı" olarak gösterilmektedir.

Türk Milleti, Osmanlıdan Cumhuriyete darbeden başını bir türlü kurtaramamıştır. Darbe Türkün adeta kaderi olmuştur. Elan olmaya da devam etmektedir. Hiç şüphesiz darbenin sebepleri vardır. Darbenin sebepleri en kısa ifadesi ile toplumsal çelişkilerdir. Sivil idareler yaman toplumsal çelişkilere, zıtlaşmalara, kutuplaşmışlara mâni olamadıklarında darbe soğuk yüzünü göstermiştir. Ekonomik dengesizlik, geçim darlığı, yaygın asayiş bozuklukluları ve dış politikadaki onur kırıcı gelişmeler, darbenin somut nedenl

'Deli saçması' dedik geçtik çoğumuz söylediklerine. Oysa bilirdi eskiler, dünyada saçma diye bir şey yoktu, her şeyin anlamlı bir gerçeği ve yerini dolduracağı bir gereği vardı. Eskiler hem şunu da bilirlerdi; delilik dediğimiz şey aklın zembereğinden boşalması ve tedbiri elden bırakmasıydı. Fikir biz akıllıların zihnine nereden geliyorsa; delilerinkine de oradan geliyordu ama hesapsız olarak, şarttan ve kayıttan azade olarak... Taşmış aklın tezahürlerini taşımak zaten sermest yaşayanlar için hayatın tabii

"İstediğin her şey ol. İstediğin her şeyi yap. Bütün sınavları geç, önemli mevkilere gel. Binlerce insan sana hizmet etmek için el pençe divan dursun. İsterse parmağının tek bir hareketi şehirleri varlıktan yokluğa taşısın, yine de sen ne görüyorsan osun. Bir çiçeğe bakarken, bir çocuğa bakarken, bir kadına bakarken ne görüyorsan o. Geri kalan her şey bir yanılsamadır."

Adige Batur eskinin dehlizlerine daldırıyor elini. Bin yıllardan bugüne. Bugünden başka bin yıla. Anlatıya, geleneğe ve sözlü kültüre sırtını dayayıp bugünün dilinde can buluyor tüm hikâyeler. Kutsal metinlerin, destanların ve masalların içinden sıyrılıp zamanı deliyor. Yeri geliyor bin katlı rüyaların içine çağırıyor, yeri geliyor hakikatin en sert duvarının dibine bırakıyor. Her şekilde bizi insan yapanın, hikâyelerimiz olduğunu hatırlatıyor. Yaşadıklarımız, hikâyemize dönüşüyor. Hikâyemiz bize. Başka tür

"Bir gece vakti, yatağımda, sırtını seyrettiğim karım uykusunda iken, ben sadece düşündüm. Bu hayatın içinde kime verilecek ne sözüm kalmıştı ki? Babamın hatırı da kendi gibi toprağa gömülmüştü nihayetinde. Özgürdüm. Evet evet özgürdüm... O gün, daha doğrusu o gece, hayatım değişmişti. Babam gittiyse benim ne işim vardı bu şehirde? Müjgân, kahrımı çeken karım, daha mutlu olacaktı bensiz... Onu terk ettim."

Sana o kadar ürkeğim ki geçtiğin yollardan geçerken başımı öne eğiyorum. Aşk hep uzaktan ve hep gülümseyerek baktığı için, gözümün değdiği her tebessümü -tebessümünü- aşk zannetmenin tesellisiyle yaşıyorum. Melami dervişin, ‘‘Beni bulmuş olmasaydın, aramazdın!'' dediği gibi arıyorum seni. Yolculuklara çıkıyor, gecenin içinde kayboluyor ve yine dönüp sana Geliyorum; altından fay geçen hayatıma, sana, aşkıma...

Çocuk edebiyatının, edebiyatımızın içinde bir parça olduğunu düşündüğüm İçin edebiyat kamusunda yetişmiş yazarların bu alanda eser vermelerini önemsiyorum. Sıddık Yurtsever de bu arkadaşlarımızdan bir tanesi. Onun için ‘‘ Çocuk edebiyatı açısından bir kazanım'' diyebiliriz. Seçtiği konu ve işleyiş biçimi ile çok ümit vaat eden bir ilk kitapla karşı karşıyayız. Melih Tuğtağ

Kadınlar... Kadınlarımız... Analarımız, hanımlarımız, bacılarımız, kızlarımız... Kadınlarımız... Destanlara sığmayanlarımız... Evladını, doğum sancısıyla başlayıp, çilelerle büyüten, civanmert birer delikanlı yapıp Allah aşkı için ötelere uğurlayan analarımız... Izdırabın saçlarını apak ettiği eli nasırlı, cennet kokulu, muhabbet bakışlı, yavrusuna bakarken nazar etmekten çekinen analarımız... Son Karakol'un her tarafını kara bulutlar kaplayıp, vatan toprağının al kanlara boyandığı demlerde siperlere su, M

1915... Avustralya/Broken Hıll Savaşı... Ve yeminli, yürekli iki Osmanlı... Şahadete koşan Molla Abdullah ile Kul Mehmet... Çoğu tarihçilerin bile bilmediği müthiş harp... 13-15 yaşlarındaki çocukların bile Çanakkale Savaşlarına götürüldüğünü duyan inanmış iki Osmanlı'nın, destansı mücadelesi... "Biz Çanakkale'ye gidemiyorsak, Çanakkale'yi Avustralya'ya getirmeliyiz" diyen Molla Abdullah ile Kul Mehmet'in, tek başlarına koskoca Avustralya ordusunu durdurma azmi... Tarihin akışını değiştiren, isimlerini

Necip Fazıl Kısakürek için ne yazılsa ne söylense azdır... Edebiyatın ve düşüncenin hemen her alanında eser verdiği için Üstad derlerdi ona, biliyorsunuz. Edebiyatın her alanında sadece eser vermekle kalmamış, inandığı ilkeleri hayatına geçirmiş ve bu manada da çok sevilmiş biriydi Necip Fazıl. Azmi, kararlılığı, aksiyonerliği, hazır cevaplığı ve nüktedanlığı ile de meşhurdu. Halk tarafından çok sevilirdi. Bu manada Üstad'ı bilmeyen, tanımayan yoktur. Biz yetişkinler tanır, bilir ve severiz Üstad'ı da,

Bunu sana birinin söylemesi lazım Doğduğun bu yer benzemiyor hayalindeki dünyaya

Hiç mutlu oldukları görülmemiştir. Baca gibi dar, karanlık yerlerde çalışırlar. Ama gelin görün ki yürek genişliğinin ne olduğunu çoktan unutmuşlardır. Yüreklerini dayanıklı ya da aydınlık tutmak zorunlulukları yoktur. Buna yükümlü saymazlar kendilerini. Başkalarını sevdikleri meçhul, başkaları tarafından pek sevilmedikleri aşikardır. Bir de soyadlarını mutlaka büyük harfle yazarlar.

Neslihan benden böyle bir şey beklemiyordu; melül, mahzun bakışlarımla karşılaşmamak ve gözlerinde biriken yaşları göstermemek için uzaklara bakmış, zor duyduğum ve titreyen bir ses tonuyla teşekkür etmişti. Kır çiçekleri Melek abla içinde sürpriz olmuş, bana elini öptürmüş ve tutup alnımdan öpmüştü. Aylar sonra bir mektup almıştım Neslihan ve Melek abladan. Ayrı ayrı yazmış tek zarf ile yollamışlardı. Ve bu yaşıma kadar daha güzelini duymadığım bir lakapla seslenmişlerdi bana: Kâğıttan geminin kaptanı!

"Gidecek yerim kalmadığında değil, ilk fırsatta kapını çalacağımı bilmeli ve beni beklemelisin. Aksi de olabilirdi, bir gün yenilmiş, yıkılmış ve tükenmiş olabilirim. Bilmelisin ki ben başka bir yere gitmem, ben sana gelirim. Ben dönmeyebilirim, ölürüm, sen çiçek açmaya devam et! Hüzünlü gönlümüzün huzur bulması ve kavuşmalar için son adresimiz hakikat yurdudur. Bu dünyayı çok da kafana takma!"