Cafer Vayni, edebiyat dairesinde de az da olsa Erol Güngör'e dokunuyor. Psikolojide değil de, sosyoloji bölümünde olsaydı daha verimli olabileceğine değiniyor: "Onun yazı ve kitaplarının tamamına yakını daha çok sosyolojiye aittir. Onu orjinalleştiren de sosyoloji konusundaki makale ve kitaplarıdır." Vayni'nin bu yazdıkları doğrudur, ama Türkiye'nin o dönemdeki şartlarını yaş icabı bilememektedir. Ülkemizde iki üniversite vardı. Her profesörün alacağı asistanlar çevresindeki arkadaşlarının çocuklarıydı. Kim

İnsan bir gün virgülü kaybetti. Virgül olmayınca noktalı virgül de yok oldu. Basit cümlelerle meramını anlatmakta zorlandı; istek ve tercihlerini söyleyemedi. Sonra noktayı da kaybetti insan. O zaman cümleler birbirine karıştı. Anlamsız ve sığ sözcüklerle duygularını ifade etmekte aciz kaldı. İnsan soru işaretini de kaybedince soru sormayı unuttu. Sorgusuz sualsiz, işittiği her şeyi tıpkı bir papağan gibi tekrarladı. Bir gün ünlemi de kaybedince heyecanları, hayret ve hayranlığı da kaybolup gitti insanın.

Batı'yı birçok Batılı düşünürden daha iyi tanıyan, aynı şekilde Doğu'yu da çok iyi bilen Cemil Meriç, düşünce dünyalarında Mevlana'nın pergel metaforu misali bulut gibi uçmuş fakat hiçbir düşünceye hapsolmamıştır. Batı, Yunan, Roma, Rus, Hint...düşünce semalarında dolaşırken derdi "Muhteşem bir maziyi daha muhteşem bir istikbale bağlayan, kelimeden, sevgiden bir köprü" olmak yani çağdaş bir Türk düşüncesi terkibi oluşturmaktır. Amacı "idrakimize vurulan zincirleri kırmak, yalanları yok etmek, Türk insanı

Tarih boyu kültürel mirasımız, damlalardan oluşan göl misâli, artarak gelişmiş ve zenginleşerek nesilden nesile intikal etmek suretiyle günümüze ulaşmış bulun-maktadır. Bu değerli mirasımızın bir halkasını da hiç şüphesiz yazma eserler teşkil et-mektedir. “Bizzat elle yazılan kitap” anlamına gelen yazma eserin, zamanla oluşarak gelişen bir termi-nolojisi bulun-maktadır. Her hangi bir araştırmacı veya okuyucu, yazma bir eseri tanımak, yeterince ve doğru bir şekilde ondan yararlanabilmek, muh-temel hata v

Ne zaman ki gösterilen hiçbir şekilde tasacvvur edilemez almakta ve işaret algılanır bir nesneye değil de bir anlama gönderme yapmalıda, nihayet tam anlamıyla sembolik imgeleme varmaktayız. Bir kez daha sembolizmin tercih alanının ne olduğunu görmekteyiz: Bütün şekilleri altında algılanır-olmayan yani bilinçdışı, metafizik, tabiatüstü ve gerçeküstü.

Gerek Warner´in ve gerekse T. S. Eliot´un Edebiyatın Hayatımızdaki Yeri: Neresi? Bağlamı içinde buraya aldığımız yazıları, çağdaş dünyada gözden düşürülen, göz ardı edilen edebiyat, hayat ve inanç gibi kritik hassasiyetlerin birbirlerinin mahiyetlerini diri diri tutacak birlikteliğine eğiliyor. Soluk alan her okur için kendi inançları, değerleri çerçevesinde önemli katkılar sağlayacağından kuşku duymayarak sunuyoruz. Her okurun, yazarın Eliot´un şu sözlerine bir karşılığı olmalı: Edebi yargı yahut değerlend

Gerek Peyami Safa´nın Matmazel Noraliya´nın Koltuğu isimli romanında, gerekse Hermann Hesse´nin Bozkır Kurdu adlı romanında merkez konumunda Ferit Gülener ve Harry Haller adlı iki insan bulunmaktadır. Bu kişilerin en önemli ortak özelliği arayış içinde olmaları; arayışa yönelmelerinin asıl sebebi ise, kendini gerçekleştirme ihtiyacı duymalarıdır. Bu yüzden her iki eser de genel olarak, arayan insanın kendini gerçekleştirme ihtiyacını, eğilimini, girişimini ve yollarını konu almaktadır.