“Nice olaylar vardır ki, onları büyük insanlar ancak anlayabiliyor. Onlar, benim kadar küçük şeyler değildir.Dostum Domingez’le vedalaştım. O, İstanbul’da yaşamak üzere oraya gitmeyi seçti. Ben ise sonbahar geliyor diye tarlalarda biraz daha kalmayı tercih ettim. Barok da efendisiyle, aile içinde kaldı. İşte insan iyiliksever ve merhametli olursa, bir fare bile ona itaat eder…”

Demek ki denize çok yakındım. Bunu duyunca daha bir gayretle yüzmeye başladım. Yüzdükçe içim açılıyordu. Irmağın akışı daha da hızlanmıştı. Yüzdüm, yüzdüm, bir de baktım ki karşımda masmavi deniz. Annem benim gibi yeşil miydi yoksa deniz gibi mavi mi? Ne renk olursa olsun onu gördüğüm anda tanıyacağımı biliyordum. Çocukken başlar eve olan sevgimiz. Güvenli olandır ev. Dünyayı keşfetmek için ilk adımlarımızı attığımız yerdir. Bir isimle yola çıkar, sayısız hikâyeyle geri döneriz. Eve Dönen Masallar, çocukluğ

Muhammet Sami Oğuz,namı diğer Muhammet usta.Cahit Sıtkı Tarancı'nın dizelerindeki gibi "yaş otuz beş yolun yarısı eder"i biraz geçmiş,bir iki yaş.Aşçı,2 çocuk babası.Ve bir anda çok nadir bir hastalığa Poems sendromu'na yakalandığını öğreniyor. O güne kadar adını duymadığı şu ana dek ülkemizde tesbit edilen 7-8 vakadan biri.Ve ölümcül hastalık yakasına yapışıyor.Tedavisi için ilaçlar Türkiye'de yok,ancak bakanlık yoluyla getirilebiliyor. Sonra başlıyor macera.Uzun gecelere sığmayan acılar,kemoterapiler,mem