"Silahının dipçiği ile Kenan'ın böğrüne vurdu. Kenan'ın yüzü acı ile doldu. Dudaklarını ısırdı. Astsubay salonun orta yerinde, topukları üzerinde yarım bir daire çizdi. Emrini verdi. -Arayın, dedi askerlere kısık bir sesle. Her tarafı didik didik arayın. Askerler evin içine dağıldılar. Büyük bir sessizlik içerisinde odalara girip çıktılar. Postallarındaki çamurlar etrafa saçıldı. İki asker ellerindeki dedektörleri eşyaların üzerinde tekrar tekrar dolaştırdılar. Kulak verip dinlediler. Bir işaret alamadıl

Bazen bitmesin isteriz Bittiğinde her şeyin sonu geldi sanırız. Aslında her son bir başlangıç değil mi? Kıyamet bir son mu yoksa yeni bir başlangıç mı? İnsan ömründe kaç kıyamet yaşar biliyor musun? Peki, neden varız hiç düşündün mü? Ne mutlu içindeki "Sûr"u üfleyenlere. Ne mutlu bana. Kişisel kıyametimize hazırlıklı olabilmek, bize emanet edilen bu "insanı" donanım ve yazılım açısından en güzel şekilde işletebilmek için bu kitaptan öğreneceğimiz çok şey var... Prof. Dr. Musa Hakan Asyalı İşte Neden Varsın?

ll. Abdülhamid Döneminde, Yıldız Sarayında aldığı saray terbiyesi ile büyüyen Saide, daha beş yaşında küçücük bir çocukken, Sudan'dan kaçırılarak Osmanlı topraklarına getirilir. Bu, simsiyah tenli, ufak tefek küçük kız, büyüyüp evlilik çağına geldiğinde, sarayın aşçısıyla evlendirilerek Bolu'ya gönderilir. Saide, kendisini terk edip Nişantaşı'na yerleşen kocasına rağmen, kızı Nazife'yi yalnız başına yetiştirerek evlendirir. Yaşanan sıkıntılar, Nazife'yle annesini bir süre sonra tekrar aynı çatı altında bul

Bazen mırıldanırız kimsesizliğin yalnızlığında; Ey hayat! Seni değerli kılan şey nedir?" Dünya tarlasın da can bulan hayat hem cenneti hem cehennemi yaşatır insana... Mutsuzluk zirvesinin yalnızlığın da kendini mahkûm edersen hayat sana o zaman çekilmez gelir. Hep yüreğini dön doğan güneşe ve de ki, Kaf dağı Yaradan'ın eseri ise gölgede kalan benim dertlerimdir. Çünkü hayat uzun bir yolculuk, aynı zamanda dünya sahnesinde kısa bir oyundur. Tek gerçek ise doğarken nasıl ki yalnız başımıza dünya ya merhaba d

Adı konmamış ayak izlerim! Belki de günlerden Pazar ve senin tatil günündür... Sokağa atmak istersin kendini. Evin dar gelir,boğar seni. Bir bunalımdır; sürükler içine. Buhranlar geçirirsin. Vitrinlere baka baka yürürsün. Hâlbuki baktıklarınla gördüklerinin arasında uçurumlar vardır. Sadece düşünceler vardır ve sürekli beynini meşgul eder. İlk gördüğün kafeye girersin.cam kenarı bir masa seçer oturursun. İnsanları izlersin. Garson menüyü getirir,göz ucu bakarsın. Beklenen kimse yoktur,canın da pek bir şey i