- Bana hangi yöne gitmem gerektiğini söyleyebilir misiniz? - Bu, gitmek istediğin yere bağlı. - Neresi olduğu çok da umurumda değil. - O halde hangi yöne gittiğinin de önemi yok. Bu kitabın herkese söyleyecek bir şeyi var. Eser, gerçekten uzak atmosferiyle bir yandan çocuklara hitap ederken diğer yandan doğru hedeflere yaptığı göndermelerle büyüklere sesleniyor. Maceralarla dolu bir dünyanın kapısından eğlenerek içeri bakan yetişkin okuru kuvvetli metaforlarıyla silkeleyip kendine getiriyor. Belki de bu

Şuracıkta ayaklarımın altında serili duran uçsuz bucaksız beyaz tuzağı hayal ediyordum. Bulutların altında -hep zannedildiği gibi- insanların koşuşturması, karmaşası ya da şehrin trafiği değil mutlak bir sessizlik ve kalıcı bir huzur hüküm sürüyordu. Bu beyaz- lık benim için gerçek ve gerçek olmayan, bilinenle bilinmeyen arasında bir sınıra dönüşmüştü. Ve ben artık biliyordum ki bir görüntü; bir kültürün, bir medeniyetin ya da bir mesleğin bakış açısından seyredilmezse hiçbir anlam taşımaz. Exupéry, bizi te

"Dostum, dostum, bir Doğulu olduğumu unutuyorsun. Bizdeki bu miskinlik ve hurafelerle gelişmemiz nasıl mümkün olabilir? Ülkemize en azından kanun ve nizam getirdiniz. İngiliz adaleti hiç şaşmaz ve İngiliz barışı." "İngiliz barışı mı Doktor! İngiliz barışı... Bu isim sadece bir kılıf. Hem kime gelmiş barış? Tefeciye ve avukata. Elbette Hindistan'daki barışı kendi çıkarlarımıza bağlı tutuyoruz ancak bütün yasa ve emir işleri neye dayanıyor? Daha fazla banka ve daha fazla hapishane; hepsi bu." "Ne korkunç söyl

Benjamin, ömründe ilk defa bir ilkesini bozmayı uygun bularak duvarda ne yazıyorsa okudu. Tek bir emir kalmıştı ve şöyleydi: Bütün Hayvanlar Eşittir Fakat Bazi Hayvanlar Diğerlerinden Daha Eşİttİr. O günden sonra çiftlik işlerini denetleyen domuzların, ön ayaklarında kırbaç taşıması kimseye garip gelmedi. Kendilerine radyo satın almaları; bir telefon bağlatmak için ayarlama yapmaları; John Bull, Tit-Bits dergilerine ve Daily Mirror gazetesine üye olmaları da. George Orwell'in Hayvan Çiftliği romanı, 1945

Herkesin içindeyken ya da tele-ekranın görüş alanındayken düşüncelerinizi başıboş salıvermek tehlikeliydi. En ufak bir şey sizi ele verebilirdi. Sürekli gözünüzün seğirmesi, yüzünüzün kaygılı bir hâl alması, kendi kendinize mırıldanmanız, tuhaflık belirtisi gösteren ya da bir şeyler sakladığınız şüphesi uyandıran herhangi bir şey. Ayrıca yüzünüzdeki uygunsuz bir ifade bile (örneğin bir zafer açıklanırken inanmamış görünmek) cezayı gerektiren bir suçtu. Yenisöylem'de bunun için bir sözcük bile vardı: Yüzsuçu