Necipcik, Necipcik, dem çekiyor kuş; Yokuşlar iniştir, inişler yokuş; Bir yokluk, bi varlık; ne değiş-tokuş! Bir şu yan, bir bu yan, gidip gelmeler... Kuş, dem çekiyor, cik cik ötüyor da Necip Fazıl dedemizin adını söylüyormuş: "Necipcik, Necipcik..." Varlıkla yokluğu sanki kulağına fısıldıyormuş. Kuş kardeş, Necip Fazıl üstadımızı çocukluğuna götürmüş de ona ne güzel isim bulmuş: Necipcik... Haydi canlar Necipcik'i gülücükle karşılayalım.

O kadar çok birbirine geçmiş ses ve gürültü var ki; biliyorum beni duyamazsın. Ama yine de ansımı denemekten, iç sesimi dinleyip, durup durup seslenmekten alıkoyamıyorum kendimi.

Birçok kimse tarafından çeşitli tarifleri yapılan şiirin, herkes tarafından kabul edilen bir tanımı bulunmamaktadır. Bu nedenle şiir, tarifini yapan kimselere göre farklı bir yönüyle karşımıza çıkmaktadır. Bu durumu da doğal karşılamamız gerekir. Çünkü herkesin üzerinde mutabık kalacağı bir tarif, şiirin kendi özünü, anlamını ya da varoluş nedenini ortadan kaldırmak olacaktır. Şiir dört duvarla sınırlanacak bir obje veya nesne değildir. Şiir hayaller dünyasına olduğu kadar hayal ötesine uzanan, akıl ve mant

"Dostum sorma sakın nasıllığımı Haritası kirli barış yurdunun Ufkum can veriyor iyi değilim Hilal halesini çekti çekeli Asya'da cehennem Afrika yasta Evrenin kalbinde şeytanın eli Yusuf ülkesinde bülbül kafeste Güllerim soluyor iyi değilim"

Rüzgârın saklandığı yerden kurtulması gibi, acıma yenik düştüğüm zamanlar, "Elimde ağlamakların erittiği bir mendil..." oluyordu. Karanlıkta attığım o eğreti adımlar, yanmaya hazır bir orman oluşum... Bağırır ancak duyuramazdım çünkü seslenişim içime doğruydu. Kalbim gözyaşlarımla doluyken duygularımı sözcüklere çevirme çabamdan da vazgeçiyordum. Güneşin battığı denizler uzaktı, sen de uzaktın. Annemin ve senin sesindeki merhameti özlüyordum. Berrak ve saf, kızgın bir ateşe benzeyen ancak su gibi doyurucu

Çocuk kalbi, bütün dünyanın tanıdığı, çocuklar için yazılan duygusal bir öyküdür. Kitap bir taraftan çocuklara iyiyi, doğruyu ve güzeli sevdirmeyi, olumlu değer yargılarıyla donatmayı, diğer taraftan, toplumla barışık yararlı bir insan olması için yapıcı ve uyumlu bir kişilik geliştirmeyi amaçlıyor. Aynı zamanda çocuklarla ilgili anne-babalara eğitim alanında önemli ipuçları veriyor. Çocuk Kalbi, eğitimciler tarafından "Dünyanın en yararlı çocuk kitabı" olarak gösterilmektedir.

Türk Milleti, Osmanlıdan Cumhuriyete darbeden başını bir türlü kurtaramamıştır. Darbe Türkün adeta kaderi olmuştur. Elan olmaya da devam etmektedir. Hiç şüphesiz darbenin sebepleri vardır. Darbenin sebepleri en kısa ifadesi ile toplumsal çelişkilerdir. Sivil idareler yaman toplumsal çelişkilere, zıtlaşmalara, kutuplaşmışlara mâni olamadıklarında darbe soğuk yüzünü göstermiştir. Ekonomik dengesizlik, geçim darlığı, yaygın asayiş bozuklukluları ve dış politikadaki onur kırıcı gelişmeler, darbenin somut nedenl

'Deli saçması' dedik geçtik çoğumuz söylediklerine. Oysa bilirdi eskiler, dünyada saçma diye bir şey yoktu, her şeyin anlamlı bir gerçeği ve yerini dolduracağı bir gereği vardı. Eskiler hem şunu da bilirlerdi; delilik dediğimiz şey aklın zembereğinden boşalması ve tedbiri elden bırakmasıydı. Fikir biz akıllıların zihnine nereden geliyorsa; delilerinkine de oradan geliyordu ama hesapsız olarak, şarttan ve kayıttan azade olarak... Taşmış aklın tezahürlerini taşımak zaten sermest yaşayanlar için hayatın tabii

"İstediğin her şey ol. İstediğin her şeyi yap. Bütün sınavları geç, önemli mevkilere gel. Binlerce insan sana hizmet etmek için el pençe divan dursun. İsterse parmağının tek bir hareketi şehirleri varlıktan yokluğa taşısın, yine de sen ne görüyorsan osun. Bir çiçeğe bakarken, bir çocuğa bakarken, bir kadına bakarken ne görüyorsan o. Geri kalan her şey bir yanılsamadır."

Adige Batur eskinin dehlizlerine daldırıyor elini. Bin yıllardan bugüne. Bugünden başka bin yıla. Anlatıya, geleneğe ve sözlü kültüre sırtını dayayıp bugünün dilinde can buluyor tüm hikâyeler. Kutsal metinlerin, destanların ve masalların içinden sıyrılıp zamanı deliyor. Yeri geliyor bin katlı rüyaların içine çağırıyor, yeri geliyor hakikatin en sert duvarının dibine bırakıyor. Her şekilde bizi insan yapanın, hikâyelerimiz olduğunu hatırlatıyor. Yaşadıklarımız, hikâyemize dönüşüyor. Hikâyemiz bize. Başka tür

"Bir gece vakti, yatağımda, sırtını seyrettiğim karım uykusunda iken, ben sadece düşündüm. Bu hayatın içinde kime verilecek ne sözüm kalmıştı ki? Babamın hatırı da kendi gibi toprağa gömülmüştü nihayetinde. Özgürdüm. Evet evet özgürdüm... O gün, daha doğrusu o gece, hayatım değişmişti. Babam gittiyse benim ne işim vardı bu şehirde? Müjgân, kahrımı çeken karım, daha mutlu olacaktı bensiz... Onu terk ettim."

Sana o kadar ürkeğim ki geçtiğin yollardan geçerken başımı öne eğiyorum. Aşk hep uzaktan ve hep gülümseyerek baktığı için, gözümün değdiği her tebessümü -tebessümünü- aşk zannetmenin tesellisiyle yaşıyorum. Melami dervişin, ‘‘Beni bulmuş olmasaydın, aramazdın!'' dediği gibi arıyorum seni. Yolculuklara çıkıyor, gecenin içinde kayboluyor ve yine dönüp sana Geliyorum; altından fay geçen hayatıma, sana, aşkıma...

Kadınlar... Kadınlarımız... Analarımız, hanımlarımız, bacılarımız, kızlarımız... Kadınlarımız... Destanlara sığmayanlarımız... Evladını, doğum sancısıyla başlayıp, çilelerle büyüten, civanmert birer delikanlı yapıp Allah aşkı için ötelere uğurlayan analarımız... Izdırabın saçlarını apak ettiği eli nasırlı, cennet kokulu, muhabbet bakışlı, yavrusuna bakarken nazar etmekten çekinen analarımız... Son Karakol'un her tarafını kara bulutlar kaplayıp, vatan toprağının al kanlara boyandığı demlerde siperlere su, M

1915... Avustralya/Broken Hıll Savaşı... Ve yeminli, yürekli iki Osmanlı... Şahadete koşan Molla Abdullah ile Kul Mehmet... Çoğu tarihçilerin bile bilmediği müthiş harp... 13-15 yaşlarındaki çocukların bile Çanakkale Savaşlarına götürüldüğünü duyan inanmış iki Osmanlı'nın, destansı mücadelesi... "Biz Çanakkale'ye gidemiyorsak, Çanakkale'yi Avustralya'ya getirmeliyiz" diyen Molla Abdullah ile Kul Mehmet'in, tek başlarına koskoca Avustralya ordusunu durdurma azmi... Tarihin akışını değiştiren, isimlerini

Necip Fazıl Kısakürek için ne yazılsa ne söylense azdır... Edebiyatın ve düşüncenin hemen her alanında eser verdiği için Üstad derlerdi ona, biliyorsunuz. Edebiyatın her alanında sadece eser vermekle kalmamış, inandığı ilkeleri hayatına geçirmiş ve bu manada da çok sevilmiş biriydi Necip Fazıl. Azmi, kararlılığı, aksiyonerliği, hazır cevaplığı ve nüktedanlığı ile de meşhurdu. Halk tarafından çok sevilirdi. Bu manada Üstad'ı bilmeyen, tanımayan yoktur. Biz yetişkinler tanır, bilir ve severiz Üstad'ı da,

Bunu sana birinin söylemesi lazım Doğduğun bu yer benzemiyor hayalindeki dünyaya

Hiç mutlu oldukları görülmemiştir. Baca gibi dar, karanlık yerlerde çalışırlar. Ama gelin görün ki yürek genişliğinin ne olduğunu çoktan unutmuşlardır. Yüreklerini dayanıklı ya da aydınlık tutmak zorunlulukları yoktur. Buna yükümlü saymazlar kendilerini. Başkalarını sevdikleri meçhul, başkaları tarafından pek sevilmedikleri aşikardır. Bir de soyadlarını mutlaka büyük harfle yazarlar.

Neslihan benden böyle bir şey beklemiyordu; melül, mahzun bakışlarımla karşılaşmamak ve gözlerinde biriken yaşları göstermemek için uzaklara bakmış, zor duyduğum ve titreyen bir ses tonuyla teşekkür etmişti. Kır çiçekleri Melek abla içinde sürpriz olmuş, bana elini öptürmüş ve tutup alnımdan öpmüştü. Aylar sonra bir mektup almıştım Neslihan ve Melek abladan. Ayrı ayrı yazmış tek zarf ile yollamışlardı. Ve bu yaşıma kadar daha güzelini duymadığım bir lakapla seslenmişlerdi bana: Kâğıttan geminin kaptanı!

"Gidecek yerim kalmadığında değil, ilk fırsatta kapını çalacağımı bilmeli ve beni beklemelisin. Aksi de olabilirdi, bir gün yenilmiş, yıkılmış ve tükenmiş olabilirim. Bilmelisin ki ben başka bir yere gitmem, ben sana gelirim. Ben dönmeyebilirim, ölürüm, sen çiçek açmaya devam et! Hüzünlü gönlümüzün huzur bulması ve kavuşmalar için son adresimiz hakikat yurdudur. Bu dünyayı çok da kafana takma!"

Sabah ezanları okunuyordu evinizin karşısındaki parka vardığımda. Şiir bitmiş, ben yorulmamıştım. Mutlu ve mahcuptum. Gençtim ve yürekliydim. Sokaklar ve şehir karanlıkken, gönlümün bütün ışıkları yanıyordu. Tıpkı bir ateşi sönmesin diye bekler gibi seni bekliyor, sana doğru yürüyor, sana kokulardan, nergis kokusunu seçiyordum. Hatırlamıştım, bugün ilk cemre düşecekti. Senin bir adında cemre olmuştu. Adın çoktu, adını kendime saklıyor, adını duama koyuyordum.