Aslında ne kadar da iyiydi insan! Hem de sevdiklerinin üzerine toprak atmamış, hiç geceleri yastığı ıslanmamış, çaresiz kalmamış gibi yüreği iyilik doluydu. Hiç zulme uğramamış, kimse onu ezmemiş, hiç çaresiz kalmamış gibi iyiydi. İnsan ne garipti doğrusu! Hem iyiliğe hem kötülüğe meyyaldi. İkisi arasına salınmış, ikisi arasında muhayyer bırakılmıştı. Bazen eşrefte bazen esfelde bir varlıktı. Aynı kapta bir tutam ilaç bir tutam zehirdi. Aynı bedende hem şeytan hem melekti.