Bir zamanlar yaşlı bir atın kuyruğunda salına salına gezinirdim. Uzun, gür ve siyahtım. Beni usulca kestiklerinde ne yapacaklarını ilk başta anlayamadım. Bir yolculuğa çıktım. Az gittim uz gittim. Üsküdar’da bir eve vardım. Heyecanla karşılandım. Gül dalıyla sarılıp bağlandım. Suya ilk değdiğimde ürperdim, boyalara karışınca renklendim. Ve bir zaman sonra anladım ki artık ben bir fırça idim. Bir ebru fırçası. Böyle güzel bir sanata eşlik edeceğim için sevindim. Ustamı tanıdıkça da sevincim her gün çoğal

Dedemin şişesinden gelen gül kokusunu sadece kutsal topraklara gidenler alabilirmiş. Ama oraya gidince bile herkesin kokuyu duyma garantisi yokmuş… Bu durum bizi birazcık tedirgin etse de merakımız galip geldi. Kırk hadisi ezberleyecek, kokunun peşinden umreye gidecektik. Biz kim miyiz? Ali ve Furkan, namı diğer Koku Avcıları. Medine ve Mekke’de pek çok yeri gezdik, bolca ibadet ettik. Ve birbirimize hep aynı soruyu sorduk: “Kokuyu alıyor musun?”