Onulmaz yaradır aşk; Kalbe bir girdi mi çıkmak bilmez, dermansız bir dert olur insana. Sevgili gün gelir bir insan olur. Gün gelir can pare bir can olur. Hayali cihan değen bir sevgili gün gelir eş olur, evlat olur, anne, baba olur. Gün olur ev olur, yurt olur vatan olur. Kalbi atmaya devam eden bir can hayat kaynağı olan eşini, yoldaşını kaybedince kalbi duracak sanır. Az bir acı, hafif bir keder midir sevgiliye veda. Ama yine sever yeniden sever. Sevdikçe yaşar. Yaşadıkça sever…Umuttur hayatın diğer

Güneşli bir bahar gününün korku ve umudu yükleneceği bir seher vaktinde omzuna yüklenen sefer sorumluluğu ile birçok kez ölümün ecel teri döktürdüğü ruhsal kıyamete eşlik etmenin ve hayatı aramanın ilginç bir hikâyesi onunki… Kara bulutların her yeri kapladığı kış günlerinde kan çiçeği büyütür gibi özlem ve hasrete yoldaşlık etmektir asıl olan. Ve geleceğe dair planların artık o kadar da uzun bir zamanı kapsamadığı günlerde ebediyete koştuğunun farkında olarak bir dava uğruna umuda yolculuğun çıkış hikây

Savaş; San’a’da Bağdat’ta Şam’da Halep’te binlerce yılın birikimi olan şehirleri, oralarda kurulmuş olan medeniyetlerin şaheserlerini, nesillerden nesillere aktarılan insani birikimini yıkıp yok ederken, topluca bir ülke halkını imha edip milyonların içerisinden kâh gruplar bazında kâh bireyler açısından âbide şahsiyetler, korkusuz kahramanlar çıkaran ilginç bir paradoksun hikayesidir. Hayat; her türden inanca, fikre aidiyet kavgasına, yaşamın tüm karmaşasına, keşmekeşine, çilesine rağmen doyasıya yaşamaya,