"Oldu muydu böyle olmalı ayrılık! İçin yana yana, özleme, Hasrete kana, kana olmalı. Gözlerinde yaşlar birikmeden, Yüreğinde ki ateşler sönmeden olmalı" Yazar, şair Gülçin Akan bu cümlelerle başlamış kitabına... Ve "Şair susar; Şiir konuşacaksa! Kalem ok olur; Cümle yay; Kimin yüreğine değerse..." Diye bitirmiş... Bir çırpıda okunan kitapta, başka şehrin kadını Elçin ile bir Subay arasındaki sırdaşı bir aşkı anlatıyor... Gülçin Akan da bu sıradışı aşkı yine sıradışı bir üslupla anlatmış. Bu kitaba bir

Tükenmişliklerin içinden çıkar en koyu hikâyeler her zaman, Yaşamın kenarına sıkışmış, tutunmak isterken bir dal bulamadığın zamanlar iter umutsuzluğa en çok, kırılmanın, kopmanın, unutmanın, yanında avunmayla başlarsın hayata yeniden, Eskide kalmış her şeyi beyninin bir köşesine sıkıştırıp, hiç söyleyemediklerini yutkunmakla geçer kocaman bir ömür. Doğruların yargılandığı, yalanların kol gezdiği bu Dünya da anlatmamak en iyi şeydir aslında aklına gelen. Varsın seni herkes kendi gibi bilsin ve genelde

Biteceğini bile bile başlanır aşka, Kimi çok sever, bir gün gelecek daha az seveceğini bile bile! Unutmazsın elbet ama içini bir hoş eden kıpırtıların da olmaz o gün! Artık herkes gibidir en sevdiğim dediğin! Arada bir yüzüne tebessüm belirir hatırına düştükçe; Yaşanan en güzel anlardan biridir aklına düşen! Kimi de çatılır kaşların, Zor zamanların gelir aklına, En üzüldüğün anlar gelir, Dalıp düşer gözlerin uzaklara! Kabuğuna çekilmiş bir kaplumbağadan kalmaz farkın! Her ayak sesinde korkarsın, Aşkın ayak

Yapraklar sararıp kesmişken ümidini, Bulutlar ağlıyorken çoğu gün. Tam on ikisiydi eylülün; Ben seni sonbaharda tanıdım. Gecenin soğuğu çarparken yüzüme, Hasretken bir yüzde tebessüme, Sabret derken defalarca gönlüme, Ben seni sonbaharda tanıdım