Bazı şeyleri Tanrı bize hem bir mükâfat hem de ilahi aşkın bir imtihanı olarak veriyor. Efendisi, kölesini ödüllendirdiğinde karşılaşılan imtihan, onu yoksunlukla bıraktığındaki hâllerden daha tehlikelidir. Ama ona sıkı sıkıya yapışır ve sarılırsak sonsuz merhametiyle bizi korur ve kollar. Azar azar ama yavaş yavaş. Hemen, anında değil. İşte bu yüzden kolay olmayacak onu sevmek.

Simone Weil’in toplumsal ve siyasal eleştiriye ayırdğı çalışmalarını bir araya getiren bu derleme, iki esas sorunun peşine düşüyor: “Özgürlüğün ve baskının esas nedenleri nelerdir?” ve “Marx’tan bu yana siyasal ve toplumsal düşünce, Batı’da kayda değer bir şey üretebildi mi?” “Gençken ‘Kapital’i ilk kez okuduğumda, belirli boşluklar; birincil öneme sahip belirli çelişkiler hemen aklıma geldi. O anda çok açık olmaları, kendi yargıma güvenmemi engelledi. Kendi kendime, Marksizm’e bağlı ola pek çok büyük zihni

Her biri az veya çok, mükemmellik derecelerine göre insan kentleri, sakinlerinin yaşamlarını şiirler sarar. Onlar, bu dünya meskeninin görüntüleri ve yansımalarıdır. Üstelik millet biçimine sahip oldukça kendileri de vatanmış gibi görünürler; biçimsiz ve çirkin görünüşlere sahip olurlar. Ancak gerek maddi ve gerek ahlaki olarak kentleri yok etmek yahut insanları toplumsal zaiyatın arasına sürükleyerek kentlerden dışlamak, insani ruhlar ve evrenle şiir ve sevginin bağlarını koparmak anlamına gelir. Dahası on

‘‘Beni ilgilendirmiyorsunuz.’’ Bu söz, bir insanın gaddarlık etmeden ve adaleti yaralamadan başka bir insana yöneltebileceği bir söz değildir. ‘‘Kişiliğiniz beni ilgilendirmiyor.’’ Bu söz, yakın arkadaşlar arasındaki müşfik bir sohbette, o dostluktaki en ince, hassas noktayı incitmeden yer alabilir. Bu doğrultuda, bir kişi kendini küçük düşürmeden ‘’Benim kişiliğim önemli değil.’’ diyebilir; ancak ‘‘Ben önemli değilim.’’ diyebilir mi?