İsimleri kalbimizin en mutena köşesine meveddet kalemiyle yazılan Hz. Rukiyye ve Hz. Ümmü Gülsüm, Gönüller Sultanı’nın (a.s.m.) iki güzide goncası, sahabilerin göz bebekleriydiler.Birbirlerine son derece nezaket ve muhabbetle bağlı ikiz kardeş gibiydiler. Kader onları birbirlerine öylesine yakın eylemişti ki, sadece yaşları değil hayatları da sanki birbirini takip etmekteydi.Gözlerini vahye açtılar, küçük yaşta imanla müşerref oldular. İnen ayetleri ezberleyip kalplerine nakış nakış işlediler. Çocuklukların

1-) Hayrın Öncüsü Hz. Ömer ;Hayatı- Ahlakı Müslümanların ikinci halifesi, İslâm’a girişi fetih, hicreti zafer, hilafeti rahmet olan müstesna şahsiyet… Hz. Peygamber’in “Benden sonra bir peygamber gelecek olsaydı o şüphesiz Ömer b. Hattâb olurdu.” buyurduğu peygamber aşığı… Kalplere korku salan cesareti, dillere destan adaleti, adanmışlık derecesindeki fedakârlığı, eşsiz basireti, şefkat, merhamet, edep ve hayâsıyla yüksek ahlâkın zirve ismi… Hz. Ömer, tam anlamıyla hayrın öncüsüydü. İslâm devletinin kurums

Müslümanların dördüncü halifesi, Peygamber Efendimiz’in (sas) amcasının oğlu, biricik damadı… İlk Müslüman, İslâm davet mücadelesinin korkusuz kahramanı, Ehl-i Beyt’in gözdesi, örnek hayatıyla gönüllere taht kuran mâna sultanı… Aile yaşantısı, sosyal ilişkileri, kalbî hayatı, devlet yönetimi, fitne karşısındaki tavrıyla insanlara ışık tutan bir rehber… Hz. Peygamber’in terbiyesinde büyüdü, hayatını İslâm davasına adadı. Hizmet yarışında en ön saflarda yer aldı. Misyonu, vizyonu, yaşantısı, hedefi ve ufk

Müslümanların üçüncü halifesi, Mele-i A’lâ’da “Zinnûreyn” diye çağrılan bir şehid… Hz. Peygamber’in “Üçüncü bir kızım daha olsaydı, onu da Osman ile evlendirirdim.” buyurduğu, “Meleklerin hayâ ettiği kişiden hayâ etmese miydim?” övgüsüne mazhar olan damadı… Zengin bir tacir, gönül ehli, yumuşak huylu, mütevazı ve zarif bir cemiyet adamı… İffet ve hayâsı, tevazu ve merhameti, engin cömertliğiyle örnek bir şahsiyet… Hz. Peygamber’e olan muhabbet ve sadâkati, Kur’ân’a düşkünlüğü ve takvası ile öne çıktı.

Hz. Hatice (radiyallahu anha) hanımlar sultanıydı. Peygamber Efendimiz (a.s.m.) onun kadrini, “Onun gibisi var mıydı?” sözleriyle insanlık âlemine ilan etmiş ve şöyle buyurmuştu: “Allah’a yemin olsun ki, Allah bana ondan daha hayırlısını vermemiştir. İnsanlar beni inkâr ederken o bana inandı, sözlerimi tasdik etti. İnsanlar benden uzak dururken o beni malıyla destekledi. Allah, onun vesilesiyle beni evlatla rızıklandırdı.” Hz. Hatice ilklerin annesiydi. Allah ve Resulü’ne iman edip tasdik eden ilk i

Hz. Fâtıma, Allah’ın onu ve sevenlerini cehennemden koruduğu Can Parçası... O, Efendimizin hakkında “Senin sevdiğini Allah da sever, senin kızdığına Allah da kızar” buyurduğu bahtiyar hanım… O, Efendimizin Zehrâ’sı, son çiçeği... Kızlarının en küçüğü... O, mâsivadan yüz çevirip Allah’a yönelen, kendini ibadete adayan Betül... O, bütün kötülüklerden arınmış Tâhire… O, Peygamber neslini devam ettiren Nur… Ehl-i Beyt’in annesi... Cennet gençlerinin efendileri Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’in anneleri… Rah

Hz. Hasan, Hz. Ali ile Hz. Fâtıma’nın biricik evlatları, ilk göz ağrılarıydı. Efendimiz (a.s.m.) “Hasan ve Hüseyin cennet gençlerinin efendileridir. Bilmenizi isterim ki şu oğlum büyüdüğü zaman çok saygın biri olacak” buyurmuştu. Hz. Hasan, son derece mütevazı ve iyiliksever bir insandı. Biri kendinden yardım istediği zaman içinde bulunduğu şartlara takılmadan yardıma koşardı. Çok kibar biri olmasına rağmen haksızlık karşısında asla susmaz, zalimlerin karşısına cesaretle dikilirdi. Son derecede hoşgörülüydü

Hz. Hüseyin’in çocukluğu, Sevgili Peygamberimizle (a.s.m.) geçti. “Cennet ehlinin süsü” dediği torununu gördüğünde yüzünde güller açan Efendimiz, onu sevip okşar, oyunlar oynardı. Yedi yaşında acının en büyüğünü yaşayan Hz. Hüseyin, küçücük bir çocukken önce canından çok sevdiği dedesinden, altı ay sonra annesinden ayrıldı. Peygamber ahlakıyla ahlaklanan Hz. Hüseyin, takvada zirveydi. Hayatının her karesinde Allah ve Rasûlü’nün rızasını öncelemişti. Son derece mütevazı, insanları hayrete düşürecek kad

Müslümanların ikinci halifesi, İslâm’a girişi fetih, hicreti zafer, hilafeti rahmet olan müstesna şahsiyet… Hz. Peygamber’in “Benden sonra bir peygamber gelecek olsaydı o şüphesiz Ömer b. Hattâb olurdu.” buyurduğu peygamber aşığı… Kalplere korku salan cesareti, dillere destan adaleti, adanmışlık derecesindeki fedakârlığı, eşsiz basireti, şefkat, merhamet, edep ve hayâsıyla yüksek ahlâkın zirve ismi… Hz. Ömer, tam anlamıyla hayrın öncüsüydü. İslâm devletinin kurumsallaşmasından hak, hukuk ve adaletin en nadi

İlk Müslüman, ilk halife, Hz. Peygamber'in (sas) can dostu, hicret arkadaşı... "Ailene ne bıraktın?" sorusuna "Allah ve Resûlü'nü!" diyecek kadar malını ve canını İslâm'a hizmete adayan iman eri... Her daim Allah ve Resûlü'nün (sas) övgüsüne mazhar olup cennetle müjdelenen insanlık semasının en parlak yıldız... İhlas, samimiyet, peygamber aşkı ve adanmışlık dendiğinde akla gelen ilk kişi... O, yüksek ahlakı ve peygamber aşkıyla gönüllerde taht kurdu. Aile ve sosyal ilişkileri, ibadet ve ilim hayatı ile insa

Varlığın sebebi olan Cenabv - ı Peygamber, mübarek torunları hakkında şöyle buyuruyorlar: "Hasan ve Hüseyin'i seven beni sevmiş ve onlara düşmanlık eden muhakkak bana düşmanlık etmiş olur!" Allah'ın Resulü o solmaz çiçekleri böyle, bu muhabbetle sevmişlerdi. Hazret - i Ebu Bekir (radıyallahu anh), bir gün sahabilere şöyle seslendi: "Ey ahali! Allah'ın Sevgilisi Cenab - ı Muhammed Mustafa'yı (sallallahu aleyhi ve sellem) ve Ehl - i Beyti'ni koruyunuz! Onlara sakın eziyet ve zulüm etmeyiniz. İyi biliniz ki, b

Hz. Hasan, Hz. Ali ile Hz. Fâtıma'nın biricik evlatları, ilk göz ağrılarıydı. Efendimiz (a.s.m.) "Hasan ve Hüseyin cennet gençlerinin efendileridir. Bilmenizi isterim ki şu oğlum büyüdüğü zaman çok saygın biri olacak" buyurmuştu. Hz. Hasan, son derece mütevazı ve iyiliksever bir insandı. Biri kendinden yardım istediği zaman içinde bulunduğu şartlara takılmadan yardıma koşardı. Çok kibar biri olmasına rağmen haksızlık karşısında asla susmaz, zalimlerin karşısına cesaretle dikilirdi. Son derecede hoşgörülü

Habeşistanlı bir kölenin oğlu olarak dünyaya gözlerini açan Bilâl-i-Habeşî, yıllarca itilip kakıldı, ezilip horlandı. Hayata dair hiç bir umudu, beklentisi ve hayali olmadı. Efendisinin emirlerini yerine getirmek için koşuşturmaktan âdeta insan olduğunu unuttu. İslâm ile şereflenince, önce ruhu, sonra bedeni hürriyete kavuştu. Kalbini aydınlatan iman nuru, onun için eşsiz bir cesaret kaynağı oldu. Dayanılmaz işkenceler, onu inançlarından vazgeçirmek bir yana, iman âbidesi yaptı. Ehad! Ehâd! Esmasıyla gökler

Efendimiz (aleyhissalatü vesselam) gelmezden önce insanlık koyu bir karanlık içerisindeydi. Bu döneme "cahiliye" denmişti. Cahiliye, insanların okuma-yazma bilmemeleri değil, Allah'ı doğru olarak tanımamaları, emir ve yasaklarına uymamaları demekti. Allah'ı gereği gibi tanımayan insanlar, O'nun koyduğu ilahî hükümlere değil kendi istek ve arzularına tabi olmuşlar, dünyayı yaşanmaz hâle getirmişlerdi. İçki içmeyen insan yok gibiydi. Kumar oynamak, fuhuş yapmak normal hale gelmişti. Toplumda yalan, dedikodu,

İsimleri kalbimizin en mutena köşesine meveddet kalemiyle yazılan Hz. Rukiyye ve Hz. Ümmü Gülsüm, Gönüller Sultanı'nın (a.s.m.) iki güzide goncası, sahabilerin göz bebekleriydiler. Birbirlerine son derece nezaket ve muhabbetle bağlı ikiz kareş gibiydiler. Kader onları birbirlerine öylesine yakın eylemişti ki, sadece yaşları değil hayatları da sanki birbirini takip etmekteydi. Gözlerini vahye açtılar, küçük yaşta imanla müşerref oldular. İnen ayetleri ezberleyip kalplerine nakış nakış işlediler. Çocuklukları