Mürebbiye, aynada çıplak pazılarını, tüm endamını görüp de kendine aşık olan peri kızı gibi uzun bir tutkunlukla seyretti. Omuzlarından aşağı beline doğru çözüp salıvermiş olduğu kumral saçları içinden başını gücenmişçesine birkaç kez salladı. Galiba o güzel çehre bu latif endamına kaderinin göstermiş olduğu insafsızlığa karşı şikayet ediyordu. Paris'te kendi meslektaşları bulunan kadınlardan birçokları süs, ihtişam, servet içinde yüzüyorlardı.

"Benden önce buraya hizmetçi aldınız mı?" "Evet, bir iki tane geldi, gitti. Pek terbiyesiz kadınlardı. Biz insandan pek o kadar iş istemeyiz. Bu evin bir adeti vardır. Her gördüğünü bilmeye çalış-mamalı, her işittiğini merak etmemeli." Birkaç kere yutkunduktan sonra dedim ki: "Peki kalfacığım, ama bizi buraya getiren arabacı yolda bir takım korkunç şeyler söyledi. Periler, cinler, gulyabaniler..." "Evet, bu köşkün öyle adı çıkmıştır. Ben yalanı sevmem, doğrusu bu..."

- Emeti Hanımcığım, bu kızlar böyle fıkır fıkır ne konuşuyorlar? - A, ilahi evladım ne konuşacaklar? Söyleştikleri ya aşktır ya koca! Kıyametler kopsa onlar başka şey düşünmezler. Onlar öyle kuyrukludan falan korkacak tiplerden değil. Geçen günü Mebrure'yi işittin mi? Ah, kuyruklu gelse de kuyruğunu okşasak, demiyor muydu? Çatacak yıldızı Van kedisinden beter ettiler.