« Hayvan, ölüm ile ilgili gerçek bir bilgiye sahip olmaksızın yaşar ; bu nedenle de kendisinin sonsuz olduğu bilinci içerisinde türünün tüm ölümsüzlüğünü tadar. İnsanda ise akılla birlikte ölümün korkunç kesinliği zorunlu olarak ortaya çıktı. Ama nasıl ki doğada her zaman kötülüğün bir çaresi ya da en azından bir telafisi varsa, ölüm bilgisini ortaya çıkaran aynı düşünce, bizi teselli edecek metafizik görüşleri de beraberinde getirdi. »

« Diyalektiği en saf hâliyle anlamak için, objektif gerçeğe aldırmaksızın onu yalnızca haklı çıkma sanatı olarak görmek gerekir; meselenin kendisinde zaten haklıysak, haklı çıkmamız da elbette çok daha kolay olacaktır. Ama diyalektik yalnızca kişinin kendisini her türden saldırıya, özellikle de dürüst olmayan saldırılara karşı nasıl savunacağını, aynı zamanda da başkasının iddialarına kendisiyle çelişmeden ve ayrıca kendi iddialarını çürütmeden nasıl saldırabileceğini öğretmelidir. »

İnsanlar mutluluğun iki düşmanı olduğunu bilirler. Bunlar acı ve can sıkıntısıdır. Birinden uzaklaştığımız takdirde diğerine yaklaşırız. Hayatı bu ikisi arasında yaşayıp dururuz. Bu ikisi arasında zayıf veya güçlü bir salınım oluşur. Bu iki kavram arasında dışarıdan veya içeriden kaynaklı etkenler vardır; ve bu da çifte bir karşıtlık yaratır. Dışsal olarak yoksul olmak acı verir; buna karşın güvende olmak ve bolluğa sahip olmak da can sıkıntısına sebep olur. Peki bu iki düşman arasında salınıp dururken insa

Dünyaca ünlü filozof, yazar ve eğitmen Arthur Schopenhauer'in kaleme aldığı bu eserde, insanoğlunun var olduğu günden itibaren her alanda üzerinde çokça düşünülmesine rağmen ortak bir mutabakata varılamayan kadın-erkek ilişkisi, zahiri boyutunun dışında bu ilişkinin türün geleceğine yönelik etkilerinin de dâhil olduğu metafiziksel bir düzlemde tahlil edilmektedir. Bu doğrultuda Schopenhauer, kadınlar ve erkelere dair, herkes tarafından bilinmesine rağmen nedensellik bağının kurulamadığı olguları kendine has

Aşkın Metafiziği, Deleuze ve Guattari'nin kavramlaştırdığı ?arzu felsefesi"nin önceden yazılmış, ancak çelişkili bir karalama- sıdır sanki... Küçük bir farkla: Schopenhauer aşkı, soyunu sürdürmek amacıyla insana kurulmuş hoş ve bilgece bir ?tuzak' olarak görür. Öyle ya, insan demens'tir; tutkularla, öfkelerle, haykırışlarla, ani mizaç değişiklikleriyle, ihtilâçlı ve aşırı bir duygusallık gös- terir, imkânsız olanı ister ve fedakârlıkların faziletine inanır. ?Yaşamak için yaşamak"ın içini aşkla doldurmak,