Rüzgârın saklandığı yerden kurtulması gibi, acıma yenik düştüğüm zamanlar, "Elimde ağlamakların erittiği bir mendil..." oluyordu. Karanlıkta attığım o eğreti adımlar, yanmaya hazır bir orman oluşum... Bağırır ancak duyuramazdım çünkü seslenişim içime doğruydu. Kalbim gözyaşlarımla doluyken duygularımı sözcüklere çevirme çabamdan da vazgeçiyordum. Güneşin battığı denizler uzaktı, sen de uzaktın. Annemin ve senin sesindeki merhameti özlüyordum. Berrak ve saf, kızgın bir ateşe benzeyen ancak su gibi doyurucu

Bu çalışma, daha önceki yıllarda Türkmenistan'da derlenmiş Dede Korkut Destanı'nın 14 boyunu içermektedir. Bunlardan 7 tanesi Dresden nüshasında yer alan boyların Türkmenistan'da anlatılan varyantıdır. Diğer 7 boy ise tamamen yeni boylardır. Dolayısıyla bahsedilen 7 boy daha önce Türk dünyasında bilinmediğine göre, bu yayın, Dede Korkut Destanı konusuna çok önemli bir katkı olacaktır. Prof. Dr. Necati Demir, Dede Korkut Destanı'nın Türkmen Türkçesi ile kaleme alınmış metinlerini çeşitli kaynaklardan derley

Sana o kadar ürkeğim ki geçtiğin yollardan geçerken başımı öne eğiyorum. Aşk hep uzaktan ve hep gülümseyerek baktığı için, gözümün değdiği her tebessümü -tebessümünü- aşk zannetmenin tesellisiyle yaşıyorum. Melami dervişin, ‘‘Beni bulmuş olmasaydın, aramazdın!'' dediği gibi arıyorum seni. Yolculuklara çıkıyor, gecenin içinde kayboluyor ve yine dönüp sana Geliyorum; altından fay geçen hayatıma, sana, aşkıma...

Neslihan benden böyle bir şey beklemiyordu; melül, mahzun bakışlarımla karşılaşmamak ve gözlerinde biriken yaşları göstermemek için uzaklara bakmış, zor duyduğum ve titreyen bir ses tonuyla teşekkür etmişti. Kır çiçekleri Melek abla içinde sürpriz olmuş, bana elini öptürmüş ve tutup alnımdan öpmüştü. Aylar sonra bir mektup almıştım Neslihan ve Melek abladan. Ayrı ayrı yazmış tek zarf ile yollamışlardı. Ve bu yaşıma kadar daha güzelini duymadığım bir lakapla seslenmişlerdi bana: Kâğıttan geminin kaptanı!

"Gidecek yerim kalmadığında değil, ilk fırsatta kapını çalacağımı bilmeli ve beni beklemelisin. Aksi de olabilirdi, bir gün yenilmiş, yıkılmış ve tükenmiş olabilirim. Bilmelisin ki ben başka bir yere gitmem, ben sana gelirim. Ben dönmeyebilirim, ölürüm, sen çiçek açmaya devam et! Hüzünlü gönlümüzün huzur bulması ve kavuşmalar için son adresimiz hakikat yurdudur. Bu dünyayı çok da kafana takma!"

Sabah ezanları okunuyordu evinizin karşısındaki parka vardığımda. Şiir bitmiş, ben yorulmamıştım. Mutlu ve mahcuptum. Gençtim ve yürekliydim. Sokaklar ve şehir karanlıkken, gönlümün bütün ışıkları yanıyordu. Tıpkı bir ateşi sönmesin diye bekler gibi seni bekliyor, sana doğru yürüyor, sana kokulardan, nergis kokusunu seçiyordum. Hatırlamıştım, bugün ilk cemre düşecekti. Senin bir adında cemre olmuştu. Adın çoktu, adını kendime saklıyor, adını duama koyuyordum.