Ve şiirde ölen insan gerçek hayata açar gözlerini
Şairin cennetinde
Mürekkepten bir deniz
Kalpten bir güneş
Ruhtan bir gökyüzü vardır
Sonsuz kollarını açar dizeler o insana
Sever onu, sevdirir
Yeşile, sarıya
Ama maviye doyurur
Azdır, özdür lakin sonsuzdur şairin sofrası
Çünkü gerçektir orası
Çünkü hayattır orası
Orası gerçek hayattır çünkü
Oraysa cennet
Şairin cenneti...