Mayıs ayının ilk haftası yaklaşıyordu. İçim kıpır kıpırdı. Annemle beraber valizimizi hazırladık, büyük güne az kalmıştı. Öğretmenimizle birlikte oluşturduğumuz proje sayesinde İstanhul’u gezmeye gidecektik, hepimiz son derece heyecanlıydık. Bu gezi bize pek çok şey öğretti. Hem İstanbul’u tanıdık hem de çoooooook önemli birini, yani Sezai Karakoç’u. Eğer istersen ona Diriliş Mimarı diyebilirsin. Önce onu tanır, sonra herkese anlatmamıza yardım edersin. Bize katılmaya ne dersin.

Felsefe Fikri serisi kaldığı yerden devam ediyor. Fakat bu sefer maceranın dozu birazcık artıyor. Nereden geldiği bilinmeyen mektuplar, kimsenin ne olduğunu bilmediği klamenterler, yol, yolculuk, dostluk ve daha neler neler… Sen de bu maceraya eşlik etmek istersen işe ilk nottan başla. Durma, haydi katıl aramıza! “Bu mesajı okuyorsan yanında kimse olmadığından emin olmalısın. Sana gönderdiğimiz kutuda bir klamenter var. Klamenterini çok iyi koruman gerekiyor. Onu senden başka kimse görmemeli. Yakında tarafı

Ormanda yürürken yanlışlıkla girdiğimiz bir yol bize neler öğretebilir ? Mesela dünyanın ne kadar güzel bir yer olduğunu, Allah’ın bizim için türlü türlü nimetler yarattığını ve nerede olursak olalım rızkımızın gelip bizi bulabileceğini öğretebilir mi ? Öğrenmenin tek bir yolu var : Tonton mu tonton dedeyi takip etmek.

Bana Ömer ya da koku makinesinin küçük mucidi diyebilirsiniz. On yaşında olmam çocuk olduğumu ispat eder. Araştırmaya olan merakım, düşüncelerim fikirlerimin büyük olduğumu ispat eder mi bilemiyorum. Sahi insan büyüdükçe fikirleri ve merak duygusu çoğalır mı? Eğer öyle ise yaşadım. On yaşında makine icat eden ben, büyüdükçe acaba neler icat ederim?

Lale ve arkadaşlarının maceraları kaldığı yerden devam ediyor! Üstelik bu kez hakikaten büyük işler peşindeler. Yüzlerindeki muzip gülümseme, içlerindeki bitmek bilmeyen heyecan bütün dünyaya dalga dalga yayıldı. Kendilerine bakan meraklı gözler her birini çok heyecanlandırdı. Hikâyenin devamını anlatmak için birilerinin harekete geçmesi gerekiyordu. Lale hemen mikrofonu eline aldı, sonra deriiiin bir nefes aldı, başlarından geçen tüm maceraları bir bir anlatmaya başladı…

İşte bu yetişkinler hep böyle. Bu kadar basit şeyleri bile düşünemiyorlar. Bir sürü ezberleri var. Adına da « tecrübe » diyorlar. Bu yüzden onları çok tuhaf buluyorum. Hoş, annem tuhaf kelimesinin « Eşi benzeri olmayan, emsalsiz hediye » anlamının da olduğunu söyledi. Bu yüzden hediyelik eşya satan dükkânlara tuhafiye denilirmiş. « Bize tuhaf gelen şey belki de nadir bir hediyedir. » der.Zeyno sıradan bir kız. Fakat dünyaya hayret penceresinden bakıyor. Zamandan özgürlüğe, arkadaşlıktan kalp kırıklığına kad

Bir varmış bir yokmuş. Bahar kendini iyice gösterip havayı ısıtmış. Ağaçları yapraklar donatmış. Çiçekler dört bir yana renkler saçmış. Hafif hafif esen rüzgâr herkese neşe saçmış. Sokaklar çocuk cıvıltılarıyla dolmuş taşmış. Leylekler doğuyor, büyüyor ve yuvadan uçmaya hazırlanıyormuş. Göç vakti gelince birlikte yolculuğa çıkmışlar, dereleri tepeleri aşmışlar. Önce yolları Leylek Hastanesi’ne düşmüş. Bir kışı orada geçirmişler. Türlü maceralardan sonra da evlerine geri dönmüşler…

O gün geldi çattı. Şeker, uzun bir yolculuğa çıkmaya karar verdi. Çantasını hazırladı, şemsiyesini çantasının köşesine sıkıştırdı, bir besmele çekti ve Kudüs’e doğru kanat çırpmaya başladı. Peki Kudüs’te bizim minik Şeker’i neler bekliyor ? « Şeker Kudüs’e Uçuyor » bizlere küçük bir kuşun gözlerinden Kudüs’ün güzelliklerini ve şehrin sevimli hayvanlarını tanıtıyor.

Çınar Mahallesi’nin muhteşem dörtlüsü olarak büyük bir heyecan içindeyiz. Daha önce mahallede bir vlog, yani video-blog, yani bir günlük video içeriği çekmeye çalışmıştık. O maceramızdan sonra şimdi şehrimizde yapılacak olan Drone Festivali’nde bir içerik üretmeyi planlıyoruz. Peki sen bize eşlik etmek ister misin ?

İşte bu yetişkinler hep böyle. Bu kadar basit şeyleri bile düşünemiyorlar. Bir sürü ezberleri var. Adına da « tecrübe » diyorlar. Bu yüzden onları çok tuhaf buluyorum. Hoş, annem tuhaf kelimesinin « Eşi benzeri olmayan, emsalsiz hediye » anlamının da olduğunu söyledi. Bu yüzden hediyelik eşya satan dükkânlara tuhafiye denilirmiş. « Bize tuhaf gelen şey belki de nadir bir hediyedir. » der. Zeyno sıradan bir kız. Fakat dünyaya hayret penceresinden bakıyor. Zamandan özgürlüğe, arkadaşlıktan kalp kırıklığına

Ayşe’yle daha önce tanışmış mıydın? O, tatlı mı tatlı bir o kadar da akıllı bir çocuk. Ayrıca çikolata yemeyi çok seviyor. Sosis ve patates kızartmasından da vazgeçemiyor. “Bunları kim sevmez ki?” dediğini duyar gibiyim. Haklısın! Ama dünyada güzel ve sağlıklı lezzetler olduğunu da unutmamalısın. Unutma ki bunu Ayşe’ye anlat olur mu? Çünkü kendisi şu an, başına geleceklerden habersiz. Çikolata Gezegeni’nde, çikolatadan yapılan kaldırımları yiyor! Maalesef karnının ağrıyacağını aklına getiremiyor...

Arabalarımız bizi nasıl istediğimiz yere götürüyorsa, web tarayıcılar da bizi istediğimiz web sayfasına götürür. Peki bu nasıl oluyor sence? Web tarayıcıların da vitesi, gazı, freni var mı? Somurtkan Sıfır ve Fasulye Bir bilgisayarlar arasında nasıl yolunu buluyor da web sayfaları bilgisayarımızda açılıyor? Ya siber korsanlar Somurtkan ve Fasulye’leri çalıp bilgilerimizi ele geçirirlerse? Web’in sırrını öğrenmeye var mısın?

Günlerden bir gün üç arkadaş, kendilerini hiç bilmedikleri bir odada uyanmış olarak buldu. Bir rüyanın içinde, ipuçlarının peşinde oradan oraya koştular, bilmeceler çözüp gizemli anahtara ulaştılar. Sonra yaylar gerildi, oklar atıldı. Gümüş Ok Takımı yarışmayı kazandı! Yüzleri gülüyor, kahkahaları yeri göğü gülümsetiyordu. Bu maceradan hem zaferle hem de paha biçilmez bilgilerle ayrıldılar. Hepsini de sonsuza kadar kalplerinde taşıdılar…

Bir zamanlar yaşlı bir atın kuyruğunda salına salına gezinirdim. Uzun, gür ve siyahtım. Beni usulca kestiklerinde ne yapacaklarını ilk başta anlayamadım. Bir yolculuğa çıktım. Az gittim uz gittim. Üsküdar’da bir eve vardım. Heyecanla karşılandım. Gül dalıyla sarılıp bağlandım. Suya ilk değdiğimde ürperdim, boyalara karışınca renklendim. Ve bir zaman sonra anladım ki artık ben bir fırça idim. Bir ebru fırçası. Böyle güzel bir sanata eşlik edeceğim için sevindim. Ustamı tanıdıkça da sevincim her gün çoğal

Sarı Saltuk ile fantastik bir yolculuğa çıkan Mete; Kaf Dağı'nı aşıyor, denizler altında dolaşıyor. Bu zeki çocuğun, Cazu'nun tutsak ettiği gizemli kızı kurtarmak için birçok engeli aşması gerekiyor. Evliyaların sözleri, şairlerin sesleri ve Mete'nin hayal gücü yine sınır tanımıyor. Sihirli nesneler, tılsımlı mısralar ve büyülü yolculuklar sizi maceraya davet ediyor.

Kitap Tanıtım Yazısı : Sonunda kış yaklaştı. Etrafta neredeyse hiç meşe palamudu kalmadı. Peki şu gezinip duran Sincap Dede ne arıyor böyle? Zar zor bulabildiği üç meşe palamudundan birini yedi, birini kış için yuvasının yakınına gömdü, ya diğeri ne olacak? İyi Uykular Minik Meşe Palamudu, doğanın yenilenmesine katkı sunmaktan vazgeçmeyen yaşlı bir sincabın hikâyesi...

« İyilik bazen çok uzak yerlere gidip bir köy inşa etmektir. Bazen de yaşadığın yerde kalıp hiçbir yere gitmemektir. » Peki ya iyilik de hastalık gibi insandan insana bulaşabilir mi ? İyilik Tohumu, işte bu sorunun peşinden giden minik bir ressamın hikâyesi. Resimleriyle iyiliği elden ele ulaştırmaya niyetli bu minik kalp bakalım sana hangi iyiliksever insanların hikâyelerini anlatacak

Sabahları uyanmakta zorlanan Eymen, yüzünü yıkamak için banyoya girdiğinde bir ses duyuyor. Sese gerçekten kulak verdiğindeyse onun için keyifli bir macera başlıyor. Sen de bu maceraya katılmak ister misin ? Cevabın evetse, hiç vakit kaybetmeden kitabın kapağını arala ve bu fantastik maceraya eşlik et.

Ömer konuştuğunda kelimeler öyle bir değişiyordu ki… Mesela yaprak kelimesi ağzından yapyak olarak çıkıyordu. Dondurma demek isterken donduyma diyordu. Bu durum ona kendini çoooook yalnız hissettiriyordu. Ağzından bir türlü doğru çıkamayan harfi yakalamak için epey uğraştı. Ama ne yaparsa yapsın başarılı olamadı. Bir süre sonra da suskun, küskün bir çocuğa dönüştü. Fakat günün birinde yeni bir dostu oldu. O da tıpkı Ömer gibi söylüyordu kelimeleri. Artık ikisi de yalnız değildi, o malum harfin peşine birlik

Merhaba! Benim adım Çelebi. Burası da bizim pişmaniye dükkânımız. O akşam babamın verdiği habere sevinme işini biraz abarttım doğrusu. Hatamı nasıl telafi edebilirim diye düşünürken kendimi babamın yerinde pişmaniye yaparken buldum! Acaba pişmaniye yapma konusunda babam kadar başarılı olabildim mi? Peki ya dükkândakiler beni tanıyabildi mi? Öhöm öhöm, siz ve kollarınız hazırsa pişmaniye yapmaya başlıyoruz