“Attâr, pirimiz Attâr... Kendi aşkında, kendi ruhunda, Yaradanʼında yok oldun. Sesin çok uzaklardan, geliyor. Senin sesin, Sîmurgʼun
sesidir. Sîmurgʼun kanat sesinin azameti tüm dünyayı sükûta sürüklüyor. Çok uzaklardan, Kaf dağlarından gelen bu ses, yüceliğin
heybetiyle yalnızlığı terennüm ediyor. Bizim dünyamızdan uzlete çekilmenin nişanesi olan Sîmurgʼun kanat seslerini senden başka
kim işitiyor ve tekrarlıyor?”
Abdülhüseyin Zerrînkûb bu eserinde Ferîdüddîn Attârʼın yaşadı ...